Η πρώτη νομιμοποίηση του ποιητή από την ελληνική πλευρά έρχεται από τον Βικέλα και ολοκληρώνεται στην ομιλία του Παλαμά το 1889, με την οποία γνωρίζεται στο ευρύτερο κοινό . Ο Αλέξανδρος Σούτσος στην Ιστορία της νέας ελληνικής φιλολογίας του μνημονεύει τον Κάλβο δίπλα στον Σολωμό ως ωδοποιών μεγέλων. Το 1881 με την έκδοση του Δε Βιάζη εγκαινιάζονται οι Καλβικές μελέτες καθώς το ποιητικό έργο του Κάλβου καθίσταται προσιτό.
Εἰς τὸ ἐρχόμενον ἐὰν μοῦ φθάσῃ ἡ ζωὴ καὶ ἡ τύχη μοῦ δώσῃ ἀρκετὴν ἡσυχίαν, θέλω, ὡς παράδειγμα, προβάλειν στίχους ἡρωϊκοὺς ὑμνοῦντας τοὺς κατὰ τῶν ἀνιλεῶν τυράννων τῆς πατρίδος θριάμβους τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς τῶν προμάχων μας ἀρετῆς· κατὰ δὲ τὸ παρὸν ἄλλους παρὰ τοὺς ἄνωθεν δὲν δύναμαι ῾να προσφέρω.
ᾨδὴ Ὀγδόη. Εἰς Ἀγαρηνοὺς
Ἕνας Θεὸς καὶ μόνος ἀστράπτει ἀπὸ τὸν ὕψιστον θρόνον· καὶ τῶν χειρῶν του ἐπισκοπεῖ τὰ αἰώνια ἄπειρα ἔργα.
Κρέμονται ὑπὸ τοὺς πόδας του πάντα τὰ ἔθνη, ὡς κρέμεται βροχὴ ἔτι ἐναέριος ἐν ᾧ κοιμῶνται οἱ ἄνεμοι τῆς οἰκουμένης.
Ἀλλ᾿ ἡ φωνή του ἀκούεται, φωνὴ δικαιοσύνης, καὶ ᾑ ψυχαὶ τῶν ἀνόμων ὡς αἵματος σταγόνες πέφτουν ῾ς τὸν ἅδην.
Τῶν ὁσίων τὰ πνεύματα ὡς ἀργυρέα ὁμίχλη τὰ ὑψηλὰ ἀναβαίνει, καὶ εἰς ποταμοὺς διαλύεται φωτὸς καὶ δόξης.
Μόνον βλέπω τὸν Ἥλιον μένοντα εἰς τὸν ἀέρα· τοὺς τριγύρω χορεύοντας οὐρανοὺς κυβερνάει μὲ᾿ δίκαιον νόμον.
Φαίνεται εἰς τὸν ὁρίζοντα ὡσὰν χαρᾶς ἰδέα, καὶ φωτίζει τὴν γῆν καὶ τῶν θνητῶν τὰ ἔργα τῶν πολυπόνων.
Ὅμως ἰδοὺ τὰ σκῆπτρα ἄφησεν, ἐβασίλευσεν· ὅτι ἀνάγκην τὸ ἀνθρώπινον στῆθος ἔχει ἀναπαύσεως ἀνάγκην ὕπνου.
Ποῖος ποτὲ τοῦ Θεοῦ, ποῖος τοῦ Ἡλίου ὠμοίασεν; διατὶ βωμούς, θυμίαμα διατὶ ζητοῦν οἱ μύριοι τύραννοι, κ᾿ ὕμνους;
Ὕψιστοι αὐτοί! - λαμπρότεροι αὐτοὶ τῶν ἄλλων! - μόνοι! - Λαμπροί, κ᾿ ὕψιστοι οἱ δίκαιοι, καὶ μόνοι τῶν ἀνθρώπων οἱ εὐεργέται.
Κριταὶ ὡς θεοί! καὶ πότε τὴν ἀρετὴν ἀθλίως, πότε δὲν ἐκατάτρεξαν; πότε εὐσπλαγχνίαν ἐγνώρισαν, δικαιοσύνην;
Μὲ᾿ ὑπερηφάνους πόδας καταφρονητικούς, δὲν πατοῦν τὸ χρυσοῦν συντριφθὲν τώρα ζύγωθρον τοῦ ὀρθοῦ νόμου;
Τὸ ἀχόρταστον δρέπανον αὐτοὶ βαστοῦν· θερίζουν πάντ᾿ ὅσα ὁ ἵδρωτάς μας ὠρίμασεν ἀστάχυα διὰ τοὺς υἱούς μας.
Τρέξε ἐπάνω εἰς τὰ κύματα τῆς φοβερᾶς θαλάσσης, κινδύνευσε, ἀναστέναξε, πίε τὸ πικρὸν ποτήριον τῆς ξενιτείας·
Διὰ τὴν τροφὴν ποὺ ἐσύναξας μὲ᾿ κόπους ἀνεκφράστους, εἰς τὰ παραθαλάσσια ἰδοὺ χάσκει τὸ λαίμαργον στόμα τυράννων.
Τί τὰ εὐώδη ἀγκαλιάζετε προσκέφαλα τοῦ γάμου; τί φιλεῖτε τὸ μέτωπον ἱερὸν τῶν γονέων σας μὲ᾿ τόσον πόθον;
Ἡ σάλπιγγα, τὰ τύμπανα σᾶς προσκαλοῦν· ἀδίκους ἀσυνέτους πολέμους φέρετε, κατασφάξατε τὰ ἔθνη ἀθῷα.
Ὄχι μόνον τὸν ἵδρωτα, ἀλλὰ καὶ τ᾿ αἷμα οἱ τύραννοι ζητοῦσιν ἀπόσας, κ᾿ ἀφ᾿ οὗ ποτάμια ἐχύσατε μήπως τοὺς φθάνει.
Τὴν πνοήν σας ἀχόρταστοι ἐπιθυμοῦν· ἀλλοίμονον ἄν ποτε ἐπὶ τὰ σφάγια τῶν τυράννων ἀναστε- -νάξῃ ἡ ψυχή σας.
Ἀλλοίμονον, ἀλλοίμονον, ὅταν ὁ θεὸς πέμψῃ ἀκτῖναν ἀληθείας καὶ μὲ᾿ αὐτὴν τὸ στῆθος σας ζωοποιήσῃ.
Ἐάν τις τὸ νουθέτημα θεῖον ἀκολουθήσῃ, στόμα μαχαίρας, βάσανα, κλαύματα φυλακῆς τότε ἂς προσμένῃ.
Καὶ τοιοῦτοι, ἐμπρός σας ἐγὼ ῾νὰ γονατίσω! - ἡ γῆ ἂς σχισθῇ, εἰς τὸ βάραθρον ἡ βροντὴ τ᾿ οὐρανοῦ ἂς μὲ τινάξῃ·
Πρωτοῦ σᾶς ἀτιμήσω ὦ γόνατά μου. - Ἀτάρακτον ἔχω τὸ βλέμμα ὁπόταν τὸ καταβάσω εἰς πρόσωπον ἑνὸς τυράννου.
Ἐσεῖς ὡσὰν ὁ Ἥλιος λαμπροί! - ναὶ φλόγας βέβαια βλέπω διαδημάτων, ἀλλὰ τὰς δυστυχίας μας μόνον φωτίζουν.
Εἰς τὸ ἐρχόμενον ἐὰν μοῦ φθάσῃ ἡ ζωὴ καὶ ἡ τύχη μοῦ δώσῃ ἀρκετὴν ἡσυχίαν, θέλω, ὡς παράδειγμα, προβάλειν στίχους ἡρωϊκοὺς ὑμνοῦντας τοὺς κατὰ τῶν ἀνιλεῶν τυράννων τῆς πατρίδος θριάμβους τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς τῶν προμάχων μας ἀρετῆς· κατὰ δὲ τὸ παρὸν ἄλλους παρὰ τοὺς ἄνωθεν δὲν δύναμαι ῾να προσφέρω.
Ἕνας Θεὸς καὶ μόνος ἀστράπτει ἀπὸ τὸν ὕψιστον θρόνον· καὶ τῶν χειρῶν του ἐπισκοπεῖ τὰ αἰώνια ἄπειρα ἔργα.
Κρέμονται ὑπὸ τοὺς πόδας του πάντα τὰ ἔθνη, ὡς κρέμεται βροχὴ ἔτι ἐναέριος ἐν ᾧ κοιμῶνται οἱ ἄνεμοι τῆς οἰκουμένης.
Ἀλλ᾿ ἡ φωνή του ἀκούεται, φωνὴ δικαιοσύνης, καὶ ᾑ ψυχαὶ τῶν ἀνόμων ὡς αἵματος σταγόνες πέφτουν ῾ς τὸν ἅδην.
Τῶν ὁσίων τὰ πνεύματα ὡς ἀργυρέα ὁμίχλη τὰ ὑψηλὰ ἀναβαίνει, καὶ εἰς ποταμοὺς διαλύεται φωτὸς καὶ δόξης.
Μόνον βλέπω τὸν Ἥλιον μένοντα εἰς τὸν ἀέρα· τοὺς τριγύρω χορεύοντας οὐρανοὺς κυβερνάει μὲ᾿ δίκαιον νόμον.
Φαίνεται εἰς τὸν ὁρίζοντα ὡσὰν χαρᾶς ἰδέα, καὶ φωτίζει τὴν γῆν καὶ τῶν θνητῶν τὰ ἔργα τῶν πολυπόνων.
Ὅμως ἰδοὺ τὰ σκῆπτρα ἄφησεν, ἐβασίλευσεν· ὅτι ἀνάγκην τὸ ἀνθρώπινον στῆθος ἔχει ἀναπαύσεως ἀνάγκην ὕπνου.
Ποῖος ποτὲ τοῦ Θεοῦ, ποῖος τοῦ Ἡλίου ὠμοίασεν; διατὶ βωμούς, θυμίαμα διατὶ ζητοῦν οἱ μύριοι τύραννοι, κ᾿ ὕμνους;
Ὕψιστοι αὐτοί! - λαμπρότεροι αὐτοὶ τῶν ἄλλων! - μόνοι! - Λαμπροί, κ᾿ ὕψιστοι οἱ δίκαιοι, καὶ μόνοι τῶν ἀνθρώπων οἱ εὐεργέται.
Κριταὶ ὡς θεοί! καὶ πότε τὴν ἀρετὴν ἀθλίως, πότε δὲν ἐκατάτρεξαν; πότε εὐσπλαγχνίαν ἐγνώρισαν, δικαιοσύνην;
Μὲ᾿ ὑπερηφάνους πόδας καταφρονητικούς, δὲν πατοῦν τὸ χρυσοῦν συντριφθὲν τώρα ζύγωθρον τοῦ ὀρθοῦ νόμου;
Τὸ ἀχόρταστον δρέπανον αὐτοὶ βαστοῦν· θερίζουν πάντ᾿ ὅσα ὁ ἵδρωτάς μας ὠρίμασεν ἀστάχυα διὰ τοὺς υἱούς μας.
Τρέξε ἐπάνω εἰς τὰ κύματα τῆς φοβερᾶς θαλάσσης, κινδύνευσε, ἀναστέναξε, πίε τὸ πικρὸν ποτήριον τῆς ξενιτείας·
Διὰ τὴν τροφὴν ποὺ ἐσύναξας μὲ᾿ κόπους ἀνεκφράστους, εἰς τὰ παραθαλάσσια ἰδοὺ χάσκει τὸ λαίμαργον στόμα τυράννων.
Τί τὰ εὐώδη ἀγκαλιάζετε προσκέφαλα τοῦ γάμου; τί φιλεῖτε τὸ μέτωπον ἱερὸν τῶν γονέων σας μὲ᾿ τόσον πόθον;
Ἡ σάλπιγγα, τὰ τύμπανα σᾶς προσκαλοῦν· ἀδίκους ἀσυνέτους πολέμους φέρετε, κατασφάξατε τὰ ἔθνη ἀθῷα.
Ὄχι μόνον τὸν ἵδρωτα, ἀλλὰ καὶ τ᾿ αἷμα οἱ τύραννοι ζητοῦσιν ἀπόσας, κ᾿ ἀφ᾿ οὗ ποτάμια ἐχύσατε μήπως τοὺς φθάνει.
Τὴν πνοήν σας ἀχόρταστοι ἐπιθυμοῦν· ἀλλοίμονον ἄν ποτε ἐπὶ τὰ σφάγια τῶν τυράννων ἀναστε- -νάξῃ ἡ ψυχή σας.
Ἀλλοίμονον, ἀλλοίμονον, ὅταν ὁ θεὸς πέμψῃ ἀκτῖναν ἀληθείας καὶ μὲ᾿ αὐτὴν τὸ στῆθος σας ζωοποιήσῃ.
Ἐάν τις τὸ νουθέτημα θεῖον ἀκολουθήσῃ, στόμα μαχαίρας, βάσανα, κλαύματα φυλακῆς τότε ἂς προσμένῃ.
Καὶ τοιοῦτοι, ἐμπρός σας ἐγὼ ῾νὰ γονατίσω! - ἡ γῆ ἂς σχισθῇ, εἰς τὸ βάραθρον ἡ βροντὴ τ᾿ οὐρανοῦ ἂς μὲ τινάξῃ·
Πρωτοῦ σᾶς ἀτιμήσω ὦ γόνατά μου. - Ἀτάρακτον ἔχω τὸ βλέμμα ὁπόταν τὸ καταβάσω εἰς πρόσωπον ἑνὸς τυράννου.
Ἐσεῖς ὡσὰν ὁ Ἥλιος λαμπροί! - ναὶ φλόγας βέβαια βλέπω διαδημάτων, ἀλλὰ τὰς δυστυχίας μας μόνον φωτίζουν.
