Ώρες και μέρη γραφης
Κοίτα, δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον ως προς εμένα. Πηγαίνω σε ένα δωμάτιο και πληκτρολογώ όλη την ημέρα.
Ο Isaac Asimov από συνέντευξη του 1975 στο National Observer
Συνήθως αρχίζω να εργάζομαι περίπου στις επτά και μετά δουλεύω μέχρι το μεσημέρι. Το απόγευμα κάνω μια βόλτα. Γράφω με το χέρι, υπάρχει και κάποιος που πληκτρολογεί το κείμενο στον υπολογιστή και το διορθώνω το βράδυ και μερικές φορές συνεχίζω για ολόκληρες μέρες μέχρι το τέλος. Δεν αφήνω στον εαυτό μου καμια ανάπαυλα ουτε στιγμη. μέχρι να είμαι σίγουρος ότι όλα ταιριάζουν, ότι κάθε κομμάτι του μωσαϊκού έχει πάει στη θέση του. Είμαι τρομερά αργός, αλλά δεν χάνω ποτέ την υπομονή μου
John le Carré
Περασα όλο το πρωί για να προσθέσω ενα κόμμα και το απόγευμα το έβγαλα.
Όσκαρ Γουάιλντ
Τι χρειαζεται να να γράψετε; Λίγο ειρήνη και ένα τελαρο ουίσκι.
William Culbert Faulkner (Νόμπελ 1950)
Ο Anthony Trollope έγραφε μεγαλα μυθιστορήματα με μια εκπληκτική κανονικότητα. Έγραφε για δυόμισι ώρες κάθε πρωί πριν πάει στη δουλειά. Εάν στο τελος των δυόμισι ωρών, ήταν στη μέση μιας πρότασης, το άφηνε ατελές μέχρι το επόμενο πρωί. Και όταν ολοκληρωνς ένα μυθιστορημα με δεκαπέντε ακόμη λεπτά χρονο ωστε να περασουν οι δυομιση ωρες., έγραφε το τέλος, άφηνε το χειρόγραφο στην άκρη και άρχιζε να εργάζεται σε ένα νέο βιβλίο.
Stephen King απο το βιβλίο On Writing [Sperling & Kupfer. Trad. T.Dobner]
Συνήθιζα να λέω στους δημοσιογραφους, ότι έγραφα κάθε μέρα εκτός από τα Χριστούγεννα, τις 4 Ιουλίου και την ημερα των γενεθλιων μου. Η αλήθεια είναι ότι όταν γράφω, γράφω κάθε μέρα, φανατικος ή όχι. Αυτό σημαίνει και την ημέρα των Χριστουγέννων, την 4η Ιουλίου και στα γενέθλιά μου.
Stephen king
... γράφει μόνο το πρωί. Το απόγευμα και το βράδυ κάνει άλλα πράγματα: βγαίνει βολτα, πίνει με φίλους, πηγαίνει στον κινηματογράφο.
Tahar Ben Jelloun, Dictionnaire des écrivais contemporains de langue française par eux-mêm edited by: Jérôme Garcin
Κάθε συγγραφέας έχει τις δικες του συνήθειες. Ο Georges Simenon έγραφε ένα μυθιστόρημα σε είκοσι μία ημέρες και μετά πηγαινε στις πουτανες.
Το ανέκδοτο που είπε ο Enzo Biagi στην παρουσιαση του βιβλιου Giro del mondo [BUR Biblioteca Univ. Rizzoli]
Είχα γράψει το πρώτο μου μυθιστόρημα στα δεκαέξι. Και όταν μετακόμισα στο Παρίσι τρία χρόνια αργότερα, άρχισα να βγάζω τα προς το ζην γραφοντας διηγήματα για δημοφιλείς εφημερίδες. Λίγο καιρό αργότερα σταματησα για τρεις εβδομάδες για να επισκευάσω το σκάφος μου στο Delfzijl. Εκείνες τις ημερες, σκέφτηκα να γράψω ενα αστυνομικο διηγημα.
Προσπάθησα να φανταστώ ποιος θα μπορούσε να είναι ο πρωταγωνιστής και το όνομα που ήρθε στο μυαλό μου ήταν ο Maigret. Και μια εβδομάδα αργότερα η πρώτη του ιστορία ήταν έτοιμη. Το έστειλα στον εκδότη μου, και ήμουν πεπεισμένος ότι δεν θα του άρεσε. Σε μια επιστολή του εγραψα: «Δεν υπάρχει βία, δεν υπάρχουν ωραίοι ή δυσάρεστοι χαρακτήρες, είναι όλοι φυσιολογικοί. Λείπει μια ιστορία αγάπης και η ιστορία τελειώνει άσχημα, ίσως κανείς δεν θα ενδιαφέρεται για αυτήν ». "Όχι, όχι", απάντησε ο συντάκτης, "συνεχίστε να γράφετε αυτές τις ιστορίες και εγω θα σας τις δημοσιεύω."
Ο George Simenon από μια συνέντευξη στο www.simonel.com
Ο Gabriel García Márquez (Nobel 1982) είχε ένα σπίτι στο Παρίσι. Στα 70 δούλευε από τις 9 έως τις 3, ήθελε να γράψει τα απομνημονεύματά του. Υποστήριζε ότι επρεπε να γίνει εφ 'όσον είναι διαυγης και όχι, όπως συμβαίνει σε πολλούς, όταν δεν θυμουνται πλέον τίποτα. Εγω δεν δουλεύω κάθε μέρα ελεγε. Ξεκίνησα αυτήν τη δραστηριότητα όταν σπούδαζα ιατρική και μπορούσα να το κάνω μόνο κατά τη διάρκεια των διακοπών. Είναι ακόμα έτσι για μένα. Σηκώνομαι πολύ νωρίς το πρωί και αρχίζω να δουλεύω: πρώτα στις έξι, μετά στις πέντε, μετά στις τέσσερις και σταματάω να γράφω το απόγευμα, όταν είμαι πολύ κουρασμένος για να συνεχίσω. Τοτε κοιταζω την αλληλογραφια μου, κάνω κάποιες κλήσεις, κανω δείπνο και πάω να κοιμηθώ πολύ νωρίς. Και αυτό για περίπου εκατό ημέρες, μέχρι την ολοκλήρωση του προσχεδίου.
Μάικλ Κρίχτον
Μια μέρα, ένας φίλος βρίσκει τον Τζέιμς Τζόις ξαπλωμένο στο γραφείο του, σε μια στάση βαθιάς απελπισίας:
«Τζέιμς, τι συμβαίνει και εισαι ετσι; Φταιει η δουλειά; "
Ο Τζέιμς κουνησε καταφατικα το κεφαλι του , χωρίς καν να το σηκώσει.
"Πόσες λέξεις εγράψες σήμερα;"
"Επτά"
"Επτά; Μα Τζέιμς ... είναι υπέροχο, τουλάχιστον για σένα! "
"Υποθέτω πως ναι, αλλά δεν ξέρω με ποια σειρά μπαίνουν."
Το ανέκδοτο που είπε ο Stephen King στο βιβλίο: On Writing
Η δημιουργική διαδικασία από μόνη της είναι ήδη μια εξαιρετικά ευχάριστη δραστηριότητα: για μένα έχει γίνει σαν ένα ναρκοτικο που δεν μπορώ να κάνω χωρίς. Σε γενικές γραμμές εργάζομαι για ένα χρόνο και μετά δινω στον εαυτό μου έξι μήνες χαλάρωσης και ταξιδιού. Μετά από αυτήν την παύση, αρχίζω να περιμένω με αγωνία για την έμπνευση.
Wilbur Smith
Χρόνοι επεξεργασίας:
Του Joseph Heller του πήρε 10 χρόνια για να γράψει το Catch-22.
Ο Tom Wolf χρειάστηκε 10 χρόνια για να γράψει το A Man In Full.
Ο Gustav Flaubert (Madame Bovary) χρειάστηκε τρεις ημέρες για να γράψει οκτώ προτάσεις.
Ο Ναμπόκοφ έγραψε τη Λολίτα σε τρεις μήνες.
Η Susan Fromberg έγραψε την Anya σε οκτώ εβδομάδες.
Ο Sharyn McCrumb έγραψε το Sick of Shadows σε έξι εβδομάδες.
Ο Τζέιμς Χίλτον έγραψε το Good-bye, Mr. Chips, σε τέσσερις ημέρες.
Πριν την εκδοση
Ο Τζόζεφ Κόνραντ είπε σε έναν φίλο, "Τι θαυμάσια καλά νέα που πραγματικά εκτιμάτε το βιβλίο μου, επειδή γραφεται μόνο το μισό από το βιβλίο, με το άλλο μισό πρέπει να ασχοληθεί ο αναγνώστης."
Το ανέκδοτο που είπε ο Olof Lagercrantz στο βιβλίο Η τέχνη της ανάγνωσης και της γραφής.
Αναπόφευκτα, στο πρώτο προσχέδιο αναφέρομαι σε έναν αόριστο αναγνώστη, στον οποίο πρέπει να σφυρηλατηθούν οι έννοιες στο κεφαλι του. Μετά την αραίωση, το γράψιμο είναι πιο ευέλικτο: πλησιάζει αυτό που, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, είναι ο στόχος μου, αυτός των μέγιστων πληροφοριών με ελάχιστη γραφη.
Primo Levi L'altrui mestiere
[...] κάθε ιστορία πρέπει να ξαναγραφεται τουλάχιστον πέντε φορές. Θυμάμαι ότι ο Τσέκοφ εγραφε τα κείμενά του επτά φορές και ο Τόμας Μαν τα διόρθωνε πέντε φορές (εν τω μεταξύ είχαν εφεύρει τη γραφομηχανή).
Wislawa Szymborska (Νόμπελ 1996) από το βιβλίο Literary Mail
Στυλ, τεχνική, πλοκή
Το στυλ δεν είναι τίποτα. Είναι ένα μέσο έρευνας. Πρέπει να ξεχαστεί, όπως ξεχνάμε όταν διαβάζουμε Stendhal ή Balzac
Max Gallo, Dictionnaire des écrivais contemporains de langue française par eux-mêm edited by: Jérôme Garcin
Κατά τη γνώμη μου, η πλοκή, η αφηγηματική γραμμή, είναι πολύ σημαντική. Είτε γράφω ποίηση είτε πεζογραφία, προσπαθώ πάντα να λέω μια ιστορία.
Raymond Carver Το επάγγελμα της γραφής
Άρχισα να γράφω όταν ήμουν είκοσι δύο και ελεγα πως θα σταματούσα πριν γινω εξήντα και μετά θα εξεταζα τον εαυτό μου: τι ζωή εκανα; Τι είδους άτομο ήμουν; Τι είδους συγγραφέας; Σταματησα να γραφω πριν από λίγα χρόνια, στα πενήντα οκτώ, και τώρα διαβαζω πολύ και σκέφτομαι αυτά τα πράγματα.
Kenzaburo Oe (Νόμπελ 1994)
Μια προσωπική εμπειρία του Kenzaburo Oe
Δεν ήταν η πιο ευνοϊκή περίοδος για να γραψω ένα δεύτερο μυθιστόρημα, ενώ μπλοκαρίστηκα στο πρώτο και είχα δοκιμάσει με ή χωρίς τύχη άλλες μορφές μυθοπλασίας, αλλά εκείνο το βράδυ το ορκιστηκα στον εαυτό μου ως πολεμική δέσμευση: να το γράψω ή να πεθάνω. Ή όπως είπε και ο Rilke: "Αν πιστεύεις ότι μπορείς να ζήσεις χωρίς να γράφεις, μην γράφεις."
Ο Gabriel García Márquez (Nobel 1982)
Η μέθοδος μου τότε ήταν διαφορετική από αυτήν που υιοθέτησα αργότερα ως επαγγελματίας συγγραφέας. .
Ο Gabriel García Márquez (Nobel 1982)
Φοβόταν ότι δεν μπορούσε πλέον να γράψει [...] προσπαθούσε πάντα να αναπαράγει τις συνθήκες υπό τις οποίες γεννήθηκε το πρώτο μυθιστόρημα. Να ένα τελετουργικό από ειδικά μολύβια, κουρτίνες, ξυπνητήρια στις πέντε το πρωί, ουίσκι και τσάι. [...] Ένα κεφάλαιο την ημέρα για οκτώ ημέρες. Και μετά από μια σύντομη ανάπαυση, τρεις ημέρες για διορθώσεις.
Άρθρο της Repubblica της 01/22/2003 για τον Georges Simenon
Ξέχασα να σας πω ότι για να γράψετε, πρέπει να έχετε κάτι να γράψετε.
Primo Levi.
