Για μυστικές οργανώσεις και για το γεγονός ότι υπήρχαν άγνωστοι ανώτεροι που κατευθύνουν το πεπρωμένο του κόσμου, γινόταν λόγος ήδη πριν από τη γαλλική επανάσταση. Το 1789 ο Marquis de Luchet (στο Essai sur la secte des illuminés) προειδοποιούσε: «μια κοινωνία νέων όντων που γνωρίζουν ο ένας τον άλλον χωρίς να έχει δει ποτέ ο ένας τον άλλον έχει σχηματιστεί μέσα στο πυκνότερο σκοτάδι ... Αυτή η κοινωνία υιοθετεί από το δόγμα των Ιησουιτών, την τυφλή υπακοή, απ αυτό του Τεκτονισμού, των τελετών, κι απ τους Ναϊτες, το απίστευτο πείσμα και θάρρος. "
Μεταξύ του 1797 και του 1798, ως απάντηση στη γαλλική επανάσταση, ο ηγούμενος Barruel είχε γράψει το Mémoires pour servir à l'histoire du jacobinisme, ένα φαινομενικά ιστορικό βιβλίο που, ωστόσο, διαβάζεται σαν ένα μυθιστόρημα.
Αφού καταστράφηκαν από τον Φίλιππο Δ΄ της Γαλλίας το 1300, οι Ναΐτες Ιππότες οργανωθήκαν σε μια μυστική κοινωνία για να καταστρέψουν τη μοναρχία και τον παπισμό. Τον δέκατο όγδοο αιώνα ανέλαβαν τον Ελευθεροτεκτονισμό και δημιούργησαν ένα είδος ακαδημίας των οποίων τα διαβολικά μέλη ήταν οι Βολταίρ, Τούργκοτ, Κονντόρσετ, Ντιντερο και ντ 'Αλμπερμέτ - και έτσι δημιουργούνται οι Ιακωβίνοι. Αλλά οι ίδιοι οι Ιακωβίνοι ελέγχονται από μια ακόμη πιο μυστική κοινωνία, αυτή των Illuminati της Βαυαρίας. Η γαλλική επανάσταση ήταν το τελικό αποτέλεσμα αυτής της συνωμοσίας.
Δεν έχει σημασία ότι υπήρχαν βαθιές διαφορές μεταξύ της κοσμικής μασονίας και της μασονίας των "illuminati", δεν έχει σημασία ότι ο μύθος των Ναϊτών είχε ήδη απορριφθεί από έναν αδελφό-σύντροφο που είχε πάρει άλλο δρόμο ( Joseph de Maistre ...) Η ιστορία ήταν πολύ συναρπαστική.
Το βιβλίο του Barruel δεν περιείχε καμία αναφορά για τους Εβραίους. Αλλά το 1806 ο Barruel έλαβε μια επιστολή από κάποιον καπετάνιο Simonini που του υπενθύμιζε ότι τόσο o Μάνης ή Μανιχαίος όσο και ο Γέροντας του Βουνού (ήταν η κοινή ονομασία που χρησιμοποιείτο από τους Σταυροφόρους για τον Μέγα Μάγιστρο του τάγματος των Ασασίνων, Χασάν ιμπν αλ-Σαμπάχ, ο οποίος είχε ως έδρα το φρούριο στην κορυφή του βραχώδους όρους του Αλαμούτ) ήταν Εβραίοι (και βλέπετε εδώ πως το παιχνίδι των καταγωγών γίνεται όλο και περισσότερο απόκρυφο και μυστήριο). Η Μασονία ιδρύθηκε από τους Εβραίους, οι οποίοι είχαν διεισδύσει σε όλες τις μυστικές κοινωνίες.
Ο Barruel δεν έγραψε δημόσια για αυτή τη φήμη, η οποία ωστόσο δεν είχε και κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον μέχρι τα μέσα του αιώνα, όταν οι Ιησουίτες άρχισαν να ανησυχούν για τους αντι-κληρικούς εμπνευστές του Risorgimento, όπως ο Garibaldi, οι οποίοι ήταν συνδεδεμένοι με τον Τεκτονισμό. Η ιδέα να δείξουν ότι οι Carbonari ήταν οι απεσταλμένοι μιας συνωμοσίας Ιουδαικης-Mασονικης φαινόταν ιδιαίτερα αποδοτική.
Οι ίδιοι οι αντι-κληρικοί με την σειρά τους, ξανά στον 19ο αιώνα, προσπάθησαν να δυσφημίσουν τους Ιησουίτες, για να δείξουν ότι συνωμοτούν ενάντια στο καλό της ανθρωπότητας. Περισσότερο από πολλούς άλλους συγγραφείς (όπως ο Michelet ο Quinet ο Garibaldi και ο Gioberti), ο συγγραφέας που έκανε γνωστή αυτή την εκδοχή ήταν ένας μυθιστοριογράφος, ο Eugène Sue.
Στον περιπλανώμενο Εβραίο, ο κακός Monsieur Rodin, πεμπτουσία της συνωμοσίας των Ιησουιτών, εμφανίζεται σαφώς ως αντίγραφο των "illuminati" . Ο Monsieur Rodin επιστρέφει στη σκηνή στο τελευταίο μυθιστόρημα του Sue, The Mysteries of Paris, όπου το περίφημο σχέδιο των Ιησουιτών εκτίθεται λεπτομερώς. Ο Rodolphe (Grand Duke of Gerolstein), ο οποίος μεταναστεύει σε αυτό το μυθιστόρημα από τα Μυστήρια του Παρισιού, καταγγέλλει το σχέδιο των Ιησουιτών, προειδοποιώντας «πόσο έξυπνα οργανώθηκε αυτή η κακή συνωμοσία, τι τρομακτικές καταστροφές, τι τρομερή δουλεία, τι μοίρα του δεσποτισμού σημαίνει για την Ευρώπη..."
Αφού εμφανίστηκαν τα μυθιστορήματα του Sue, το 1864 ένας γάλλος φιλελευθεριστής, ο Maurice Joly έγραψε ένα άρθρο δυσφήμιση εναντίον του Ναπολέοντα Γ ', στην οποία ο Μακιαβέλι, που εκπροσωπεί τον κυνισμό του δικτάτορα, συνομιλεί με τον Montesquieu. Η συνωμοσία των Ιησουιτών που περιγράφεται από τον Sue αποδίδεται τώρα από τον Joly στον Ναπολέοντα Γ .
Το 1868 ο Hermann Goedsche, ο οποίος είχε ήδη δημοσιεύσει πολλά δυσφημιστικά φυλλάδια, έγραψε ένα δημοφιλές μυθιστόρημα, το Biarritz, με το ψευδώνυμο του Sir John Retcliffe, όπου περιγράφει μια απόκρυφη τελετή στο νεκροταφείο της Πράγας. Ο Goeds, ο οποίος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αντιγράψει μια σκηνή από τον Giuseppe Balsamo di Dumas (1849) που περιγράφει τη συνάντηση μεταξύ του Cagliostro, επικεφαλής των "illuminati" και άλλων φωτισμένων, όταν όλοι μαζί σχεδιάζουν την υπόθεση του κολιέ της Βασίλισσας (Affair of the Diamond Necklace). Αλλά αντί των Cagliostro & Co., ο Goedsche γράφει για αντιπροσώπους των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, οι οποίοι ενώνονται για να προετοιμαστούν για την κατάκτηση του κόσμου.
Πέντε χρόνια αργότερα, η ίδια ιστορία θα εμφανιστεί από ένα ρωσικό φυλλάδιο (Οι Εβραίοι, άρχοντες του κόσμου), αλλά σαν να ήταν ένα πραγματικό γεγονός. Το 1881, η Le contemporain δημοσίευσε την ίδια ιστορία, ισχυριζόμενη ότι προήλθε από μια ασφαλή πηγή, τον Άγγλο διπλωμάτη Sir John Readcliff. Το 1896 ο Francois Bournand χρησιμοποιεί ξανά την ομιλία του Μεγάλου Ραβίνου (που ονομάζεται John Readcliff) στο βιβλίο του Les Juifs, nos contemporains. Από εδώ και πέρα, η μασονική συνάντηση που εφευρέθηκε από τον Dumas, συγχωνεύτηκε με το έργο Jesuit που εφευρέθηκε από τον Sue και αποδόθηκε από τον Joly στον Napoleon III, γίνεται η αληθινή ομιλία του Grand Rabbi και επανεμφανίζεται σε διάφορες μορφές και σε διάφορα μέρη.
Εμφανίζεται τώρα στη σκηνή Ο Péter Ivanovic Rakovskij, ένας Ρώσος που είναι ήδη ύποπτος για επαφές με ομάδες επαναστατών και ο οποίος (δεόντως μετανοημένος) είχε πλησιάσει τις Μαύρες εκατονταρχίες, μια ακροδεξιά τρομοκρατική οργάνωση, της οπαίας έγινε ο πρώτος πληροφοριοδότης και στη συνέχεια επικεφαλής της Τσαρικής πολιτικής αστυνομίας (Okhrana). Ο Rakovskij, για να βοηθήσει τον πολιτικό του προστάτη (τον Κόμη Sergej Witte), που ανησυχούσε για τον αντίπαλό του, Elie de Cyon, είχε ψάξει στο σπίτι του Cyon και είχε βρει ένα φυλλάδιο όπου ο Cyon είχε αντιγράψει το κείμενο του Joly εναντίον του Ναπολέοντα III , αποδίδοντας όμως τις ιδέες του Machiavelli στον Witte. Ο αντισημιτικός Ρακόφσκι - αυτά τα γεγονότα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της υπόθεσης Ντρέιφους - πήρε αυτό το κείμενο, ακύρωσε όλες τις αναφορές στο Witte και απέδωσε αυτές τις ιδέες στους Εβραίους. Δεν μπορείς να ονομάζεσαι Cyon, με C κεφαλαίο , χωρίς να ανακαλύπτεις μια εβραϊκή συνωμοσία.
Το κείμενο που διορθώθηκε από τον Rakovskij πιθανότατα αντιπροσώπευε την κύρια πηγή των Πρωτοκόλλων της Σιών. Αυτό το κείμενο είναι σχεδόν αναξιόπιστο μιλώντας για «κακούς» που εκφράζουν τα σατανικά τους σχέδια με τόσο ανοιχτό και αποκαλυπτικό τρόπο. Οι Σοφοί της Σιών δηλώνουν απρόκλητα ότι έχουν "απεριόριστη φιλοδοξία, ατελειωτη απληστία, έντονο μίσος και αδίστακτη επιθυμία για εκδίκηση". Θέλουν να καταργήσουν την ελευθερία του Τύπου, αλλά να ενθαρρύνουν τον ελευθεριασμό. Επικρίνουν τον φιλελευθερισμό, αλλά υποστηρίζουν την ιδέα των καπιταλιστικών πολυεθνικών. Για να προκαλέσουν επανάσταση σε κάθε χώρα σκοπεύουν να επιδεινώσουν την κοινωνική ανισότητα. Θέλουν να χτίσουν μετρό για να μπορούν να υπονομεύσουν τις μεγάλες πόλεις. Θέλουν να καταργήσουν τη μελέτη των κλασικών και της αρχαίας ιστορίας, σκοπεύουν να ενθαρρύνουν τον αθλητισμό και την μη ουσιώδη επικοινωνία ώστε να κάνουν την εργατική τάξη πιο κουτή!!! ...
Ήταν εύκολο να αναγνωρίσουμε στα Πρωτόκολλα ένα έγγραφο που παρήχθη στη Γαλλία του 19ου αιώνα, επειδή αφθονούσαν με αναφορές σε προβλήματα της γαλλικής κοινωνίας της εποχής, αλλά ήταν επίσης εύκολο να αναγνωρίσουμε πολλά γνωστά μυθιστορήματα μεταξύ των πηγών. Η ιστορία - για άλλη μια φορά - ήταν αφηγηματικά τόσο πειστική που ήταν εύκολο να την πάρουμε στα σοβαρά.
Το υπόλοιπο αυτής της ιστορίας είναι Ιστορία. Για να υποστηρίξει τις «Ρασπουτινικες» του φιλοδοξίες, ένας Ρώσος μοναχός, ο Sergej Nilus, εμμονικός με την ιδέα του Αντίχριστου, δημοσιεύει και σχολιάζει το κείμενο των Πρωτοκόλλων. Μετά από αυτό, το κείμενο ταξιδεύει στην Ευρώπη έως ότου φτάσει στα χέρια του Χίτλερ ...
