Οι ψυχίατροι, θεωρούν την αποξένωση μια αυτο-προκαλούμενη διαδικασία εξουδετέρωσης ή αποσύνδεσης από προσωπικα συναισθήματα. Ορισμένοι φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι, ωστόσο, πιστεύουν ότι η αποξένωση είναι ένα τυπικό προϊόν της σύγχρονης κοινωνίας. Οι μελετητές αναφέρονται συχνά στην έννοια της αποξένωσης, θεωρώντας ότι είναι μια από τις πιθανές αιτίες φαινομένων όπως η βία, η εξάπλωση της αποκλίνουσας συμπεριφοράς, η χρήση αλκοόλ ή ναρκωτικών.
Για τον Jean-Jacques Rousseau, η αποξένωση δεν αντιπροσωπεύει καποιο αρνητικό ή παθολογικό γεγονός, αντιθέτως, είναι το ίδιο το θεμέλιο της κοινωνικου συμβολαιου, η φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου οταν γίνεται «κοινωνικό ον».
Ο Karl Marx ανέπτυξε την πρώτη κοινωνιολογική ερμηνεία της αποξένωσης. Σύμφωνα με τον Μαρξ, στο καπιταλιστικό σύστημα τα άτομα απομακρύνονται από τον εργασιακο και τον οικονομικο-κοινωνικό σχηματισμό που καθορίζει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Στη μαρξική θεωρία, η μονη θεραπεία ειναι η καταστολη της ατομικης ιδιοτκτησιας, ο σοσιαλισμος.
Στην κοινωνιολογία οφείλουμε μια περαιτέρω ανάλυση. Αυτή της ανομίας (έλλειψη κοινωνικών κανόνων) που αναπτύχθηκε από τον Γάλλο κοινωνιολόγο Emile Durkheim. Η ανομια, υπο αυτήν την προοπτική, προέρχεται από την απώλεια της κοινωνικής αλληλεγγύης και την εξαφάνιση της παραδοσιακής τάξης της κοινότητας, οι οποίες προκαλούν αποξένωση.
Στοχαστές όπως ο Søren Kierkegaard, ο Martin Heidegger και ο Jean-Paul Sartre, υποστήριξαν ότι η αποξενωση και το αίσθημα του αμετάβλητου του πεπρωμένου είναι τυπικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης κατάστασης.
Στην ψυχαναλυτική θεωρία του Sigmund Freud, η προκαλείται από τον διαχωρισμό μεταξύ της συνειδητής και της ασυνείδητης διάστασης.
Στη δεκαετία του 60, η εννοια της αποξένωσης ειναι μια εντελώς αρνητική εννοια και θεωρείται ως το προϊόν της αποσύνθεσης των παραδοσιακών πολιτιστικών αξιών, που προκαλείται από την τεχνολογική ανάπτυξη και την χρήση της για καταστροφικούς σκοπούς, και απο τις μεθοδους χειραγωγησης συνειδήσεων μέσω της χρήσης των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η απόρριψη του καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος ως παραγωγού αποξένωσης ήταν μεταξύ των αιτίων της ανάπτυξης κινημάτων διαμαρτυρίας το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960.
Για τον Jean-Jacques Rousseau, η αποξένωση δεν αντιπροσωπεύει καποιο αρνητικό ή παθολογικό γεγονός, αντιθέτως, είναι το ίδιο το θεμέλιο της κοινωνικου συμβολαιου, η φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου οταν γίνεται «κοινωνικό ον».
Ο Karl Marx ανέπτυξε την πρώτη κοινωνιολογική ερμηνεία της αποξένωσης. Σύμφωνα με τον Μαρξ, στο καπιταλιστικό σύστημα τα άτομα απομακρύνονται από τον εργασιακο και τον οικονομικο-κοινωνικό σχηματισμό που καθορίζει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Στη μαρξική θεωρία, η μονη θεραπεία ειναι η καταστολη της ατομικης ιδιοτκτησιας, ο σοσιαλισμος.
Στην κοινωνιολογία οφείλουμε μια περαιτέρω ανάλυση. Αυτή της ανομίας (έλλειψη κοινωνικών κανόνων) που αναπτύχθηκε από τον Γάλλο κοινωνιολόγο Emile Durkheim. Η ανομια, υπο αυτήν την προοπτική, προέρχεται από την απώλεια της κοινωνικής αλληλεγγύης και την εξαφάνιση της παραδοσιακής τάξης της κοινότητας, οι οποίες προκαλούν αποξένωση.
Στοχαστές όπως ο Søren Kierkegaard, ο Martin Heidegger και ο Jean-Paul Sartre, υποστήριξαν ότι η αποξενωση και το αίσθημα του αμετάβλητου του πεπρωμένου είναι τυπικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης κατάστασης.
Στην ψυχαναλυτική θεωρία του Sigmund Freud, η προκαλείται από τον διαχωρισμό μεταξύ της συνειδητής και της ασυνείδητης διάστασης.
Στη δεκαετία του 60, η εννοια της αποξένωσης ειναι μια εντελώς αρνητική εννοια και θεωρείται ως το προϊόν της αποσύνθεσης των παραδοσιακών πολιτιστικών αξιών, που προκαλείται από την τεχνολογική ανάπτυξη και την χρήση της για καταστροφικούς σκοπούς, και απο τις μεθοδους χειραγωγησης συνειδήσεων μέσω της χρήσης των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η απόρριψη του καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος ως παραγωγού αποξένωσης ήταν μεταξύ των αιτίων της ανάπτυξης κινημάτων διαμαρτυρίας το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960.
