Οι Βικτωριανοί αποκαλούσαν την πορνεία «Μεγάλο Κοινωνικό Κακό» και επιχείρησαν την καταστολή και κατάργηση των οίκων ανοχής, ενώ σε άλλες εποχές προτιμήθηκε η νομιμοποίησή τους και η χωροταξική κατανομή τους. Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα το φαινόμενο παίρνει μεγάλη έκταση. Μπαλζάκ, Ζολά, Φλωμπέρ, Ευγένιος Συ, Μωπασάν, ο ρεαλισμός κάνει κυρίαρχο θέμα του την πορνεία.
Η φιγούρα της εκδιδόμενης γυναίκας παρουσιάζει και αυτή δύο όψεις. Σε ορισμένους συγγραφείς, η γυναίκα γίνεται θύμα εκμετάλλευσης κάποιων ανδρών ή αναγκάζεται να οδηγηθεί στην πορνεία όπως η Φαντίν στους Άθλιους του Ουγκώ, η Νάνσυ στον Όλιβερ Τουίστ ή η Σόνια στο Έγκλημα και τιμωρία. Σε άλλες περιπτώσεις, η πορνεία αποτελεί για κάποιες συνειδητή επιλογή στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την αθλιότητα και να ζήσουν, όπως η Νανά, μέσα στις ανέσεις και την πολυτέλεια. Τον 19ο αιώνα, η μόνη εναλλακτική για τις φτωχές γυναίκες ήταν δουλειά με εξαντλητικά ωράρια και απάνθρωπες συνθήκες σε κάποιο εργοστάσιο.
Οκτώ χιλιάδες γυναίκες πέθαιναν κάθε χρόνο στο βικτωριανό Λονδίνο, από σύφιλη. Οι εκδιδόμενες γυναίκες έφταναν τις ογδόντα χιλιάδες....
«Στο Λονδίνο όλες οι κοινωνικές τάξεις είναι βαθιά διεφθαρμένες. Η ακολασία ξεκινά από νωρίς». Αυτά έγραφε η φεμινίστρια Φλόρα Τρίσταν το 1840.
Και πράγματι, το Λονδίνο της βικτωριανής εποχής ήταν γνωστό ως το κέντρο του «αγοραίου έρωτα και της ασωτίας». Το φαινόμενο της πορνείας στην Βρετανία, είχε κάνει την εμφάνισή του αρκετούς αιώνες πριν, από τα ρωμαϊκά κιόλας χρόνια. Ωστόσο, γνώρισε ιδιαίτερη έξαρση κατά τον 17ο και τον 18ο αιώνα.
Οι κεντρικοί δρόμοι, αλλά και τα σοκάκια που τις διέσχιζαν, ήταν γεμάτα με οίκους ανοχής, μεταμεσονύκτιες παμπ εξοπλισμένες με μικρές κρεβατοκάμαρες, καθώς και παμπ που είχαν γίνει άτυπα στέκια των ομοφυλόφιλων Λονδρέζων.
Οι τελευταίες, αν και οι πιο αμφιλεγόμενες, με τα χρόνια είχαν αποκτήσει ισχυρή παρουσία στην αγγλική μεγαλούπολη. Εκεί σύχναζαν άντρες που αναζητούσαν την αντρική συντροφιά, άλλοτε επί πληρωμή κι άλλες φορές όχι. Όλα αυτά με απόλυτη μυστικότητα, καθώς η ομοφυλοφιλία την εποχή εκείνη ήταν παράνομη και ποινικό αδίκημα. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που η λονδρέζικη χωροφυλακή έκανε εφόδους σε «ύποπτα» μαγαζιά με άντρες θαμώνες και συνελάμβανε όσους έπιανε «επ’ αυτοφώρω σε άσεμνες πράξεις». Πολλοί από αυτούς προτιμούσαν το θάνατο από την κοινωνική κατακραυγή.
Χαρακτηριστικά, όταν μία τέτοια έφοδος έγινε σε μία από τις δημοφιλέστερες «γκέι παμπ» του Λονδίνου, μεταξύ αυτών που αυτοκτόνησαν προκειμένου να μη συλληφθούν βρίσκονταν ένας ιερέας, ένας μεγαλέμπορας κι ένας γνωστός επιχειρηματίας. Βέβαια, τα δικαστήρια σπάνια επέβαλλαν αυστηρές ποινές για «σοδομισμό», όπως αποδιδόταν επίσημα η ομοφυλοφιλία στις δικαστικές αίθουσες. Τις περισσότερες φορές δίσταζαν μέχρι και να χρησιμοποιήσουν το συγκεκριμένο όρο. Η συνήθης κατηγορία ήταν η «απόπειρα σοδομισμού» και οι τιμωρίες περιορίζονταν σε σύντομη φυλάκιση ή δημόσια διαπόμπευση....
Εκτός των παμπ και των οίκων ανοχής, οι Λονδρέζοι που αναζητούσαν τον φθηνό αγοραίο έρωτα, τον έβρισκαν σε αφθονία στα πεζοδρόμια. Η φτώχεια και η εξαθλίωση είχε οδηγήσει χιλιάδες γυναίκες και πολλές από αυτές ήταν ανήλικες, στο επάγγελμα του δρόμου. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η υγιεινή, η πρόληψη και η ασφάλεια αποτελούσαν πολυτέλεια. Οι εκδιδόμενες του πεζοδρομίου αναγκάζονταν για μερικές λίρες να συνευρίσκονται καθημερινά με δεκάδες άντρες.
Πολλές από αυτές ήταν ανήλικες, που εξαναγκάζονταν από τους γονείς τους να βγουν στη βιοπάλη με τον πιο βάναυσο τρόπο. Κορίτσια από 6 έως 16 ετών, με κουρελιασμένα ρούχα και εμφανείς μελανιές στο σώμα, να προσεγγίζουν διστακτικά τους περαστικούς, ήταν ένα θέαμα αρκετά συχνό στους κεντρικούς δρόμους του Λονδίνου. Οι επίδοξοι πελάτες, δεν έδειχναν να νοιάζονται για την ηλικία, την προέλευση και το προσωπικό δράμα του κάθε κοριτσιού. Το μόνο που τους απασχολούσε ήταν να βρουν έναν εύκολο, γρήγορο και φθηνό τρόπο για τη σεξουαλική τους ικανοποίηση.
Αυτή η κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα η έννοια της σεξουαλικότητας σταδιακά να συνδεθεί άρρηκτα με την αρρώστια. Οι πόρνες αντιμετωπίζονταν ως «βρώμικα αντικείμενα». Ένας συγγραφέας της περιόδου, ονόματι Γουίλιαμ Άκτον, στο βιβλίο του, «Πορνεία στο Λονδίνο», χαρακτήριζε τις γυναίκες του δρόμου ως «χλωμές υπάρξεις γεμάτες ρουζ, με βαμμένα χείλη και φρύδια και ψεύτικα μαλλιά που στοιχειώνουν το κέντρο της πόλης». Άλλοι σύγχρονοί του αναφέρονταν σε αυτές ως «μία μάζα σύφιλης». Οι περισσότεροι κατηγορούσαν τις γυναίκες σαν να ήταν οι θύτες και όχι τα θύματα....
Σύμφωνα με στοιχεία της περιόδου, η σύφιλη στοίχιζε τη ζωή σε οκτώ χιλιάδες γυναίκες ετησίως, την ώρα που ο συνολικός αριθμός των εκδιδόμενων του Λονδίνου υπολογιζόταν στις ογδόντα χιλιάδες. Ανάμεσα στα κρούσματα σύφιλης, περίπου 2.700 καταγράφονταν σε παιδιά ηλικίας 11 με 16 ετών. Από την άλλη, υπολογίζεται ότι στην πορνεία δαπανώνταν περισσότερες από 8 εκατομμύρια λίρες το χρόνο. Αδιαμφισβήτητα, το περιστασιακό σεξ αποτελούσε για αιώνες μία από τις πιο κερδοφόρες και πολύνεκρες «βιομηχανίες» του Λονδίνου....
➤ Αγάπη και στοργή: Vintage φωτογραφίες γκέι και λεσβιών ζευγαριών
Η φιγούρα της εκδιδόμενης γυναίκας παρουσιάζει και αυτή δύο όψεις. Σε ορισμένους συγγραφείς, η γυναίκα γίνεται θύμα εκμετάλλευσης κάποιων ανδρών ή αναγκάζεται να οδηγηθεί στην πορνεία όπως η Φαντίν στους Άθλιους του Ουγκώ, η Νάνσυ στον Όλιβερ Τουίστ ή η Σόνια στο Έγκλημα και τιμωρία. Σε άλλες περιπτώσεις, η πορνεία αποτελεί για κάποιες συνειδητή επιλογή στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την αθλιότητα και να ζήσουν, όπως η Νανά, μέσα στις ανέσεις και την πολυτέλεια. Τον 19ο αιώνα, η μόνη εναλλακτική για τις φτωχές γυναίκες ήταν δουλειά με εξαντλητικά ωράρια και απάνθρωπες συνθήκες σε κάποιο εργοστάσιο.
«Στο Λονδίνο όλες οι κοινωνικές τάξεις είναι βαθιά διεφθαρμένες. Η ακολασία ξεκινά από νωρίς». Αυτά έγραφε η φεμινίστρια Φλόρα Τρίσταν το 1840.
Και πράγματι, το Λονδίνο της βικτωριανής εποχής ήταν γνωστό ως το κέντρο του «αγοραίου έρωτα και της ασωτίας». Το φαινόμενο της πορνείας στην Βρετανία, είχε κάνει την εμφάνισή του αρκετούς αιώνες πριν, από τα ρωμαϊκά κιόλας χρόνια. Ωστόσο, γνώρισε ιδιαίτερη έξαρση κατά τον 17ο και τον 18ο αιώνα.
Η εμπορική συνοικία του Covent Garden και η κεντρική λεωφόρος Strand, που σήμερα είναι από τα πιο πολυσύχναστα μέρη της βρετανικής πρωτεύουσας, πριν 200 χρόνια αποτελούσαν γνωστές «πιάτσες» του Λονδίνου....
Οι τελευταίες, αν και οι πιο αμφιλεγόμενες, με τα χρόνια είχαν αποκτήσει ισχυρή παρουσία στην αγγλική μεγαλούπολη. Εκεί σύχναζαν άντρες που αναζητούσαν την αντρική συντροφιά, άλλοτε επί πληρωμή κι άλλες φορές όχι. Όλα αυτά με απόλυτη μυστικότητα, καθώς η ομοφυλοφιλία την εποχή εκείνη ήταν παράνομη και ποινικό αδίκημα. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που η λονδρέζικη χωροφυλακή έκανε εφόδους σε «ύποπτα» μαγαζιά με άντρες θαμώνες και συνελάμβανε όσους έπιανε «επ’ αυτοφώρω σε άσεμνες πράξεις». Πολλοί από αυτούς προτιμούσαν το θάνατο από την κοινωνική κατακραυγή.
Χαρακτηριστικά, όταν μία τέτοια έφοδος έγινε σε μία από τις δημοφιλέστερες «γκέι παμπ» του Λονδίνου, μεταξύ αυτών που αυτοκτόνησαν προκειμένου να μη συλληφθούν βρίσκονταν ένας ιερέας, ένας μεγαλέμπορας κι ένας γνωστός επιχειρηματίας. Βέβαια, τα δικαστήρια σπάνια επέβαλλαν αυστηρές ποινές για «σοδομισμό», όπως αποδιδόταν επίσημα η ομοφυλοφιλία στις δικαστικές αίθουσες. Τις περισσότερες φορές δίσταζαν μέχρι και να χρησιμοποιήσουν το συγκεκριμένο όρο. Η συνήθης κατηγορία ήταν η «απόπειρα σοδομισμού» και οι τιμωρίες περιορίζονταν σε σύντομη φυλάκιση ή δημόσια διαπόμπευση....
Εκτός των παμπ και των οίκων ανοχής, οι Λονδρέζοι που αναζητούσαν τον φθηνό αγοραίο έρωτα, τον έβρισκαν σε αφθονία στα πεζοδρόμια. Η φτώχεια και η εξαθλίωση είχε οδηγήσει χιλιάδες γυναίκες και πολλές από αυτές ήταν ανήλικες, στο επάγγελμα του δρόμου. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η υγιεινή, η πρόληψη και η ασφάλεια αποτελούσαν πολυτέλεια. Οι εκδιδόμενες του πεζοδρομίου αναγκάζονταν για μερικές λίρες να συνευρίσκονται καθημερινά με δεκάδες άντρες.Πολλές από αυτές ήταν ανήλικες, που εξαναγκάζονταν από τους γονείς τους να βγουν στη βιοπάλη με τον πιο βάναυσο τρόπο. Κορίτσια από 6 έως 16 ετών, με κουρελιασμένα ρούχα και εμφανείς μελανιές στο σώμα, να προσεγγίζουν διστακτικά τους περαστικούς, ήταν ένα θέαμα αρκετά συχνό στους κεντρικούς δρόμους του Λονδίνου. Οι επίδοξοι πελάτες, δεν έδειχναν να νοιάζονται για την ηλικία, την προέλευση και το προσωπικό δράμα του κάθε κοριτσιού. Το μόνο που τους απασχολούσε ήταν να βρουν έναν εύκολο, γρήγορο και φθηνό τρόπο για τη σεξουαλική τους ικανοποίηση.
Αυτή η κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα η έννοια της σεξουαλικότητας σταδιακά να συνδεθεί άρρηκτα με την αρρώστια. Οι πόρνες αντιμετωπίζονταν ως «βρώμικα αντικείμενα». Ένας συγγραφέας της περιόδου, ονόματι Γουίλιαμ Άκτον, στο βιβλίο του, «Πορνεία στο Λονδίνο», χαρακτήριζε τις γυναίκες του δρόμου ως «χλωμές υπάρξεις γεμάτες ρουζ, με βαμμένα χείλη και φρύδια και ψεύτικα μαλλιά που στοιχειώνουν το κέντρο της πόλης». Άλλοι σύγχρονοί του αναφέρονταν σε αυτές ως «μία μάζα σύφιλης». Οι περισσότεροι κατηγορούσαν τις γυναίκες σαν να ήταν οι θύτες και όχι τα θύματα....
Σύμφωνα με στοιχεία της περιόδου, η σύφιλη στοίχιζε τη ζωή σε οκτώ χιλιάδες γυναίκες ετησίως, την ώρα που ο συνολικός αριθμός των εκδιδόμενων του Λονδίνου υπολογιζόταν στις ογδόντα χιλιάδες. Ανάμεσα στα κρούσματα σύφιλης, περίπου 2.700 καταγράφονταν σε παιδιά ηλικίας 11 με 16 ετών. Από την άλλη, υπολογίζεται ότι στην πορνεία δαπανώνταν περισσότερες από 8 εκατομμύρια λίρες το χρόνο. Αδιαμφισβήτητα, το περιστασιακό σεξ αποτελούσε για αιώνες μία από τις πιο κερδοφόρες και πολύνεκρες «βιομηχανίες» του Λονδίνου....
➤ Αγάπη και στοργή: Vintage φωτογραφίες γκέι και λεσβιών ζευγαριών
