Ξεκινώντας από ένα απλό στοίχημα με τον Λόρδο Μπάυρον και τον Τζων Πολιντόρι, στην λίμνη Λεμάν το 1816 θα γράψει το κλασικό αριστούργημα "Φράνκενσταϊν".
Σήμερα ο "Φράνκενσταϊν" (μαζί με τον "Δράκουλα" του Μπραμ Στόουκερ) κρατεί σταθερά την πρώτη θέση στη γοτθική φιλολογία, εμπνέοντας δεκάδες συγγραφείς και σκηνοθέτες. Γιατί το μήνυμα που περικλείει ξεπερνά το ίδιο το έργο.
Βασανισμένος ο ήρωας του βιβλίου από τύψεις και φρικτές ενοχές για το δημιούργημα του που με τόσο μόχθο κατάφερε να του εμφυσήσει ζωή, τρομοκρατημένος μπροστά στην απέραντη βλασφημία που έχει διαπράξει απέναντι στο Θεό προσπαθώντας να τον μιμηθεί δίνοντας ή αφαιρώντας ζωή, θα δει ένα-ένα τα αγαπημένα του πρόσωπα να οδηγούνται στο θάνατο από το χέρι του δημιουργήματος του και ο ίδιος θα χαθεί στην προσπάθεια του να εξοντώσει τον απαίσιο εφιάλτη που στοίχειωσε την ζωή του.
Η Μαίρη Σέλλεϋ δημιούργησε ένα σταθμό στην φιλολογία του είδους. Σταθμό για το ύφος, τη ζωντάνια, την πρωτοτυπία του θέματος, την φαντασία. Σταθμό όμως και για την σύνδεση του μύθου με τις μεγάλες αλήθειες της ζωής. Τη μοναξιά του διαφορετικού, την βλάσφημη προσπάθεια υποκατάστασης της φύσης, την προσπάθεια του ανθρώπου να φτάσει και να ξεπεράσει το Θεό, την επερχόμενη τιμωρία και την κάθαρση.
"Πώς μπορώ να περιγράψω τι ένιωσα μπροστά σ' αυτή την καταστροφή ή πώς να σκιαγραφήσω τη θλιβερή ύπαρξη που με τόσους ατέλειωτους κόπους και φροντίδες είχα προσπαθήσει να φτιάξω; Τα μέλη του ήσαν σε κανονικές αναλογίες και του είχα διαλέξει όμορφα χαρακτηριστικά. Όμορφα! Μεγαλοδύναμε θεέ! Το κίτρινο δέρμα του μόλις και σκέπαζε τους μύες και από κάτω τους τις αρτηρίες τα μαλλιά του ήσαν κυματιστά και γυαλιστερά μαύρα τα δόντια του είχαν τη μαργαριταρένια ασπράδα όλα αυτά όμως τα πλούσια στολίδια δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να έρχονται σε φρικτή αντίθεση με τα ξεθωριασμένα μάτια του που φαίνονταν να έχουν σχεδόν το ίδιο χρώμα με τις σταχτιές κόγχες που ήταν βαλμένα, με τη ρυτιδωμένη επιδερμίδα και τα κατάμαυρα χείλη του"...
«Είμαι μοχθηρός γιατί είμαι δυστυχισμένος. Δε με αποφεύγουν και δε με μισούν όλοι οι άνθρωποι; Εσύ, ο δημιουργός μου, θα μ' έκανες κομμάτια κι ύστερα θα θριαμβολογούσες, θυμήσου αυτό και πες μου γιατί θα έπρεπε εγώ να λυπάμαι τον άνθρωπο περισσότερο απ' ό,τι λυπάσαι εσύ εμένα; Δε θα το αποκαλούσες φόνο, αν μπορούσες να με γκρεμίσεις μέσα σε καμιά από κείνες τις παγωμένες χαράδρες και να με εξαφανίσεις, εμένα το έργο των χεριών σου.
Γιατί θα πρέπει να σεβαστώ τον άνθρωπο, όταν εκείνος με περιφρονεί; Αν γινόταν να ζήσει μαζί μου και η επικοινωνία μας ρυθμιζόταν από ένα πνεύμα αντίστοιχης καλοσύνης, τότε αντί να τον βλάψω, θα του χάριζα το καλύτερο που γινόταν, με δάκρυα μάλιστα ευγνωμοσύνης στα μάτια που το δεχόταν. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει, οι ανθρώπινες αισθήσεις στέκονται ανυπέρβλητα φράγματα στην ένωση μας. Τα δικά μου όμως αισθήματα επαναστατούν στην ιδέα της αποδοχής αυτής της απαίσιας σκλαβιάς.
Θα εκδικηθώ για όσα έχω τραβήξει, αν δεν μπορώ να εμπνεύσω αγάπη, θα προκαλέσω τρόμο, κυρίως σε σένα που είσαι ο μεγαλύτερος μου εχθρός και επειδή είσαι ο δημιουργός μου σου ορκίζομαι να σε μισώ ακατάπαυστα. Πρόσεξε, θα κάνω το καθετί να σ' εξοντώσω και δε θα σταματήσω παρά μονάχα άμα σου ξεριζώσω την καρδιά, θα σου κάνω τη ζωή τέτοια που θα καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκες».
Μια δαιμονική λύσσα τον έκανε παράφορο καθώς τα έλεγε αυτά, το πρόσωπο του έκανε τέτοιες φοβερές συσπάσεις που ήταν αδύνατο να τις δει ανθρώπινο μάτι και να μη φρίξει, γρήγορα όμως ηρέμησε και συνέχισε:
«Είχα σκοπό να συζητήσω λογικά. Αυτός ο θυμός είναι επιζήμιος για μένα, γιατί δε θυμάσαι πως εσύ είσαι η αιτία της υπερβολής του. Αν μια οποιαδήποτε ανθρώπινη ύπαρξη ένιωθε καλοσύνη για μένα, θα της την ανταπέδιδα χίλιες φορές περισσότερο, για χάρη αυτού και μόνο του πλάσματος, θα έκανα ειρήνη μ' ολόκληρο το ανθρώπινο είδος! Τώρα όμως παρασύρομαι σε όνειρα όλο ευδαιμονία που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν.
Εκείνο που σου ζητάω είναι λογικό και μετριοπαθές, ζητάω ένα πλάσμα από το άλλο φύλο, μα τόσο άσχημο όσο κι εγώ, αυτή η ανταμοιβή είναι μικρή, μα είναι ό,τι μπορώ να πάρω αυτή τη στιγμή και που θα με ικανοποιήσει. Είναι αλήθεια πως θα είμαστε δυο τέρατα, ξεκομμένα από όλο τον άλλο κόσμο, μα εξαιτίας αυτού του πράγματος θα είμαστε πιο ενωμένοι ο ένας με τον άλλο. Οι ζωές μας δε θα είναι ευτυχισμένες, μα θα είναι άκακες και απαλλαγμένες από τη δυστυχία που τώρα νιώθω.
Αχ, πλάστη μου, κάνε με ευτυχισμένο! Δος μου την ευκαιρία να σου χρωστάω ευγνωμοσύνη για ένα σου ευεργέτημα! Άσε με να δω πως κατάφερα να κερδίσω τη συμπόνια κάποιου ζωντανού πράγματος, μη μου αρνηθείς αυτό που σου ζητάω!»
➤ To γοτθικό μυθιστόρημα - Διαβαστε εδω...
