Δεν υπάρχει πλέον ο συμβολικός τρόπος ως η ανώτερη μορφή γλωσσικής έκφρασης. Όλοι μιλάμε ποιητικά, όλοι αποκαλύπτουμε κάτι, ακόμη και όταν λέμε ότι θα πληρώσουμε την ασφάλεια μας την Τρίτη. Όπου δεν υπάρχει αναγνωρίσιμος κανόνας, δεν υπάρχει απόκλιση από τον κανόνα. Μιλάμε για πλαστικές σακούλες και σκουπίδια, πάντα με σύμβολα, επειδή είμαστε άρρωστοι λεκτικά. Τι κρίμα, ένας κόσμος τόσο καταδικασμένα ορφικός, όπου δεν υπάρχει χώρος για τη γλώσσα του θυρωρού. Όταν ο θυρωρός δεν μπορεί να μιλήσει, ο ποιητής μένει επίσης σιωπηλός.
Συμβαίνει συχνά να πρέπει να εξηγήσουμε σε έναν νεαρό γιατί τον συμφέρει να σπουδάσει. Περιττό να του πούμε, οτι είναι για την αγάπη της γνώσης, εάν την αγάπη για την γνώση δεν την έχει. Ούτε να του πούμε ότι κάποιος που γνωρίζει, αντιμετωπίζει καλύτερα τις καταστάσεις της ζωής από κάποιον που δεν γνωρίζει, γιατί θα μπορούσε να μας δείξει κάποιον πολύ σοφό που, κατά τη δική του εκτίμηση, ζει μια άθλια ζωή. Έτσι, η μόνη απάντηση είναι ότι η άσκηση της γνώσης δημιουργεί συγγένειες, μας κάνει να γνωρίζουμε κι άλλους γονείς εκτός από τους βιολογικούς μας, μας κάνει να ζούμε περισσότερο, γιατί δεν θυμόμαστε μόνο τη ζωή την δική μας αλλά και των άλλων, δημιουργεί ένα συνεχές νήμα που ξεκινά από την εφηβεία μας (μερικές φορές από την παιδική μας ηλικία) και φθάνει στο σήμερα. Και όλο αυτό είναι όμορφο.
Αν κάποτε πεθάνω, μην ακούσεις ποτέ πως τάχα «κείμαι ενθάδε»: εσύ θα με βρεις στην αναπνοή του αγέρα στο φευγαλέο, παιδικό χαμόγελο.
Αν κάποτε πεθάνω, μη διαβάσεις ποτέ τ’ όνομά μου σε πέτρα: εσύ θα ξέρεις να μ’ ακούσεις στον αχό της άνοιξης και στην επιμονή του ήχου της βροχής.
Αν κάποτε πεθάνω, μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελείωσε: σκέψου πως θα σε περιμένει, σ’ άλλες αισθήσεις περιγράφοντας την ομορφιά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου