Για την υποτέλεια των γυναικών
Η μεγάλη ιστορική αξία αυτού του γραπτού τού John Stuart Mill έγκειται στο ότι μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο -αν εξαιρέσουμε τα γραπτά της Mary Woolstonecraft στον δέκατο όγδοο αιώνα- φεμινιστικό μανιφέστο, πριν ο όρος "φεμινισμός" αναδυθεί σε κοινή χρήση: µια ένθερμη και υψηλόφωνη διακήρυξη υπέρ της πλήρους νομικής ισότητας των γυναικών, την εποχή που ο πρόδρομος του σύγχρονου φεμινισμού, το κίνημα υπέρ του δικαιώματος ψήφου των γυναικών (σουφραζέτες) έκανε τα πρώτα του βήματα, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Βρετανία.
Ως συγγραφέας µε μεγάλη επιρροή σε πολιτικά θέματα και ταυτόχρονα µέλος του Κοινοβουλίου την περίοδο 1865-68, ο John Stuart Mill είχε το δηµόσιο κύρος να υπερασπιστεί µια υπόθεση τόσο αμφιλεγόμενη που ήταν συνηθισμένο στις ημέρες του να ξεσηκώνει θυελλώδεις διαμάχες.
Το Για την υποτέλεια των γυναικών, που πιθανότατα είχε γραφτεί από το 1861 αλλά δημοσιεύθηκε το 1869, είναι ένα κείμενο το οποίο, πέρ' από την ιστορική-αναμνηστική αξία γι' αυτό που αντιπροσωπεύει, φέρνει στην προσοχή µας δύο πράγματα: πρώτον, το νομικό καθεστώς των γυναικών και τις συνθήκες του γάμου στην "προοδευμένη" Αγγλία μόλις στη δεκαετία του 1860· και δεύτερον, την πολιτική σκέψη του φιλελευθερισμού στο τελευταίο της ριζοσπαστικό κρεσέντο, πριν εκπέσει σε απλή νομιμοποιητική ιδεολογία των κοινωνιών της αγοράς. Και αυτή η κορύφωση συνδέεται ακριβώς µε το όνομα του John Stuart Mill.
Αναλυτικός κατάλογος των κερατάδων
Ποιος θα τολμούσε να συνθέσει, με τον πλέον σοβαρό τρόπο, την τυπολογία κάθε πιθανού και φανταστικού κερατώματος, ακολουθώντας μιαν αυστηρά επιστημονική μέθοδο;
Ο Σαρλ Φουριέ (1772-1837), αυτοδίδακτος φιλόσοφος, στον "Αναλυτικό κατάλογο των κερατάδων" συγκεντρώνει κερατούληδες, κερατάδες και τάρανδους, μια σειρά από απατημένους άντρες, με τη συναίνεσή τους καμιά φορά, πάντοτε όμως γελοιοποιημένους.
Τούτη η θαυμαστή συλλογή ογδόντα σκίτσων, η οποία παρέμεινε ανέκδοτη όσο βρισκόταν εν ζωή ο δημιουργός της, καταδεικνύει πώς εκδικείται η φύση τον πολιτισμό, απελευθερώνοντας τα αναχαιτισμένα ανθρώπινα πάθη.
Έτσι, σύμφωνα με τον Φουριέ, το κέρατο δεν είναι ούτε καλό -αφού η φύση το μόνο που κάνει είναι να αντιδρά στην επίθεση του γάμου- ούτε κακό - αφού υπαγορεύεται από τα πάθη... Ο ουτοπιστής σοσιαλιστής Φουριέ εμφανίζεται εδώ ως περίεργος θεωρητικός του ελεύθερου έρωτα.
Από το Επίμετρο του R. Pehel:
"Οι μαθητές του Φουριέ θέλησαν να τον μετατρέψουν σε ηθικολόγο του πολιτισμού, λες και αυτό θα ενδυνάμωνε τις σοσιαλιστικές του θεωρίες. Ηθικολόγος είναι, αποκλειστικά όμως στο περιβάλλον της αρμονίας- στον πολιτισμό είναι ανήθικος και συγγενεύει πολύ περισσότερο με τον Σάντ, τον αήθη, παρά με τον Ρουσσώ των παραβολών της καλής φύσης. Όπως και ο Σάντ, που είναι μεγαλύτερός του κατά τριαντα δύο χρόνια, ο Φουριέ έζησε την Επανάσταση και τράβηξε στα άκρα τις ιδέες του Διαφωτισμού για να τις ανατρέψει καλύτερα.
Όπως και ο Σάντ, είναι μανιακός με τους διάφορους καταλόγους, τα κατάστιχα, τις κατηγοριοποιήσεις, τις απαριθμήσεις. Όπως και ο Σάντ, θέτει στο επίκεντρο του έργου του την ηδονή, την ερωτική και ιδίως τη σεξουαλική επιθυμία. Η βασική διαφορά είναι ότι ο Σάντ γίνεται φιλόσοφος του "κακού" όταν παρουσιάζει κάθε επιθυμία ως φυσική, ενώ ο Φουριέ ονειρεύεται μια ακτινοβόλο ανθρωπότητα, όπου όλες οι επιθυμίες θα εκπληρώνονται εφόσον είναι από τη φύση τους χρήσιμες στην κοινωνία της αρμονίας, υπό τον όρο ότι "δεν θα βλάπτουν και δε θα θίγουν τον άλλον". Δέχεται πάντως τις σαδιστικές ή μαζοχιστικές "διαστροφές", όταν υπάρχει συναίνεση."
Η Ολέμπ ντε Γκουζ, (γαλλικά: Olympe de Gouges), γνωστή και ως Ολυμπία ντε Γκούζ, γεννήθηκε ως Μαρί Γκουζ στις 7 Μαΐου 1748 στο Μοντωμπάν και πέθανε στη γκιλοτίνα στις 3 Νοεμβρίου 1793 στο Παρίσι. Ήταν Γαλλίδα διανοούμενη και θεωρείται μία από τους πρωτοπόρους του γαλλικού φεμινισμού.
Συγγραφέας της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων των Γυναικών και της Γυναίκας Πολίτη (1791), άφησε πολλά κείμενα υπέρ των αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών και της κατάργησης της σκλαβιάς των Μαύρων.
Πράξη διαζυγίου. BGU IV 1102 – Αίγυπτος (Αλεξάνδρεια), 13 π.Χ. (Πηγές Ιστορίας του Δικαίου, μετάφρ. Η. Αρναούτογλου).
Κόλληση. Προς τον Πρώταρχο από την Απολλωνία, κόρη του Σαμβαθίωνα μαζί με τον κύριο της τον αδελφό της μητέρας της Ηρακλείδη, γιο του Ηρακλείδη και από τον Ερμογένη, γιο του Ερμογένη Αρχηγέτη. Η Απολλωνία και ο Ερμογένης συμφωνούν να λύσουν τη μεταξύ τους συμβίωση, η οποία συστάθηκε, δια μέσου του ιδίου «κριτηρίου» το μήνα Φαρμούθι το 13ο έτος του Καίσαρα (Αυγούστου) (δηλ. το 17 π.Χ.) και η Απολλωνία (συνομολογεί ότι) έλαβε από τον Ερμογένη «χέρι με χέρι» τα προικώα κινητά που αυτός έλαβε από τους γονείς της, Σαμβαθίωνα και Ειρήνη, στον γάμο σύμφωνα με τη «συγχώρηση», αξίας 60 αργυρών δραχμών και να είναι το συμβόλαιο του γάμου άκυρο και να μη μπορεί ούτε η Απολλωνία ούτε κανείς άλλος για λογαριασμό της να εγείρει αξιώσεις εναντίον του Ερμογένη για τα προικώα κινητά, και κανείς από τους δύο εναντίον του άλλου για τη συμβίωση και απλώς για οτιδήποτε άλλο μέχρι σήμερα και να επιτρέπεται στο εξής στην Απολλωνία να συμβιώνει με άλλο άνδρα και στον Ερμογένη να συμβιώνει με άλλη γυναίκα, χωρίς να υπέχουν καμία ευθύνη, όποιος παραβεί τα παραπάνω να οφείλει το προκαθορισμένο πρόστιμο.
Το 17ο έτος του Καίσαρα (δηλ. 13 π.Χ.) το μήνα Φαμενώθ 14.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου