Γεωργία Σάνδη (George Sand)

Τον δέκατο ένατο αιώνα οι Σουφραζέτες αγωνίστηκαν για έναν διαφορετικό ρόλο για τις γυναίκες, σε σχέση με την κατάσταση που επικρατούσε ως τότε. Οι γυναίκες απελευθερώθηκαν από ορισμένες προκαταλήψεις, και συνέβαινε συχνά να συναντούμε φιγούρες γυναικών όπως σερβιτόρες ή μοδίστρες να κατακτούν τις καρδιές των κυρίων. 

Pamela είναι ο τίτλος ενός μυθιστορήματος που γράφτηκε με τη μορφή επιστολής μιας υπηρέτριας, που ο Prevost μετέφρασε στα γαλλικά και εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη.

Ο Voltaire συνέθεσε ένα δράμα, ο Goldoni έγραψε δύο κωμωδίες. Ο Samuel Richardson έγραψε το "The Clarissa Harlow Story", (την ιστορία ενός κοριτσιού που αποπλανήθηκε και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε).

Εκρήγνυται ο ερωτισμός στη ρομαντική περίοδο. Διαθέσεις, φτιαγμένες από αγάπη και πόνο. Είναι το sex appeal του πνεύματος της γαλλικής επανάστασης.

Εμφανίζονται τα σαλόνια στα οποία η οικοδέσποινα είναι μια γυναίκα που φιλοξενεί τους καλεσμένους της, καλλιτέχνες, άντρες του θεάτρου, στρατηγούς και αξιωματικούς. Είναι η εποχή του Stendhal, που προτιμά τους ελεύθερους έρωτες και που προτείνει τις προγαμιαίες σχέσεις.

Η George Sand αλλάζει τους εραστές της με ευκολία, μεταβαίνοντας από τον ένα στον άλλο χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς.

Ο σύντροφος την εξυπηρετούσε ως κίνητρο για την ναρκισσιστική αυτο-ικανοποίηση της: στα όνειρά της, στις επιθυμίες της αναζητούσε πάντα κάποιον άλλον.

Ο Μισέ και ο Σοπέν ήταν διάσημοι εραστές της, αλλά ποιος γνωρίζει το φλογερό πάθος της Γεωργίας για το δημοκρατικό δικηγόρο Μισέλ ντε Μπουρζ, τη μακρόχρονη σχέση της με το χαράκτη Μανσό, την τρυφερή επιστολογραφική της περιπέτεια με το συγγραφέα της "Μαντάμ Μπαβαρί" Γκιστάβ Φλομπέρ;

Ήταν ερωμένη των επιφανέστερων δημιουργών, βρέθηκε αναμειγμένη στις τρεις μεγαλύτερες πολιτικές αναταραχές του XIX αιώνα, 1830, 1848, 1871, αμφιταλαντευόμενη, όσον αφορά την πολιτική, μεταξύ παράφορου ενθουσιασμού και φρονιμάδας. Τέρας εργατικότητας, γυναίκα με πνευματικότητα, που συχνά χαρακτήριζαν "διανοούμενη".

Βρισκόμαστε στην εποχή του Ρομαντισμού, της ποίησης και της μουσικής, της σεξουαλικής έλξης.

Οι ερωτικές σχέσεις περιγράφονται πλήρως από τον Μαρκήσιο ντε Σαντ στο έργο του, στο οποίο παρουσιάζονται τα ερωτικά παιχνίδια που θα πάρουν το όνομα του, σαδισμός.

Το σεξ δεν είναι πλέον ταμπού, οι χορευτές επιδεικνύουν τα πόδια τους στα σαλόνια. Μπαίνουμε πια στον εικοστό αιώνα, την εποχή του Moulin Rouge και του Can Can.

«Ο τρόπος σκέψης μου είναι το αποτέλεσμα των στοχασμών μου. Είναι κομμάτι της εσώτερης ύπαρξής μου, του τρόπου που είμαι φτιαγμένος. Για το σύστημά μου, το οποίο αποδοκιμάζετε, είναι επίσης η μέγιστη παρηγοριά στη ζωή μου, η πηγή της ευτυχίας μου. Σημαίνει περισσότερα για μένα απ' ό,τι η ίδια μου η ζωή.» Μαρκήσιος ντε Σαντ.

Απόσπασμα από επιστολή στη σύζυγό του γραμμένη το Νοέμβριο του 1783. Βλ. Walter Lennig, Portrait of De Sade, Herder and Herder, 1971, p.174

•  Pamela: Or, Virtue Rewarded  - (Παμέλα, ή Η ανταμειφθείσα αρετή)    (New)

•  Sydney Owenson, Lady Morgan - The Wild Irish Girl; a National Tale  (New)

Γεωργία Σάνδη  (George Sand)

Η Αμαντίν-Ωρόρ-Λουσίλ Ντυπέν (Amandine-Aurore-Lucile Dupin), αργότερα Βαρώνη Ντυντεβάν (Dudevant) (1804 – 1876) ήταν Γαλλίδα μυθιστοριογράφος και πρώιμη φεμινίστρια πού συνέγραφε με το συγγραφικό ψευδώνυμο Γεωργία Σάνδη (George Sand).

Γεννημένη στο Παρίσι από πατέρα αριστοκρατικής γενιάς και μητέρα κοινής καταγωγής, η Σάνδη ανατράφηκε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής της ηλικίας από την γιαγιά της στο πατρικό της κτήμα, στο Νοάν (Nohant), στην Γαλλική περιοχή του Μπερρύ, μια τοπογραφία που αργότερα χρησιμοποιήθηκε σε πολλά μυθιστορήματά της.

Το 1822 παντρεύτηκε τον Βαρώνο Κασιμίρ Ντυντεβάν και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μωρίς (γεν. 1823) και την Σολάνζ (γεν. 1828). Το 1835 εγκατέλειψε τον σύζυγό της, παίρνοντας μαζί της τα παιδιά.

Το πρώτο της μυθιστόρημα, "Rose et Blanche" (1831) γράφτηκε σε συνεργασία με τον Ζουλ Σαντό (Jules Sandeau), από τον οποίο πήρε και το ψευδώνυμό της, Σάνδη (Sand).

Αφού άφησε τον άντρα της η Σάνδη έκανε όλο και λιγότερο κρυφή την προτίμησή της στα αντρικά ρούχα σε σχέση με τα γυναικεία, αν και συνέχισε να ντύνεται γυναικεία σε κοινωνικές περιπτώσεις. Αυτή η αντρική "μεταμφίεση" έδωσε την δυνατότητα στην Σάνδη να κυκλοφορεί περισσότερο ελεύθερα στο Παρίσι και της έδωσε αυξανόμενη πρόσβαση σε μέρη όπου θα την είχαν αρνηθεί σε μια γυναίκα της κοινωνικής της θέσης. Αυτή ήταν μια αποκλίνουσα πρακτική για τον 19ο αιώνα, όταν οι κοινωνικοί κώδικες – ιδιαίτερα της ανώτερης τάξης – είχαν υψηλή σημασία. Ως συνέπεια η Σάνδη έχασε πολλά από τα προνόμια της ως Βαρώνη. Κατά ειρωνικό τρόπο, μέρος των ηθών της εποχής αυτής επέτρεπε σε γυναίκες των υψηλότερων τάξεων να ζουν σωματικά χωρισμένες από τους συζύγους τους χωρίς να κακοχαρακτηρίζονται, αν δεν επεδείκνυαν κάποια προσβλητική και ασυνήθιστη συμπεριφορά προς τον έξω κόσμο.

Συνδέθηκε ερωτικά με τον Γάλλο ρομαντικό ποιητή Αλφρέντ ντε Μυσέ (Alfred de Musset) (από το καλοκαίρι του 1833 μέχρι τον Μάρτιο του 1834), τον Φραντς Λιστ και τον Φρεντερίκ Σοπέν τον οποίο είχε γνωρίσει στο Παρίσι το 1831 στο σπίτι του Λιστ.

Στην Μαγιόρκα μπορεί κανείς ακόμα να επισκεφτεί το (τότε εγκαταλειμμένο) Καρθουσιανό μοναστήρι του Valldemossa, όπου πέρασε τον χειμώνα του 1838-39 μαζί με τον Σοπέν και τα παιδιά της. Το ταξίδι αυτό στη Μαγιόρκα περιγράφηκε στο βιβλίο της Un hiver à Majorque ("Ένας χειμώνας στη Μαγιόρκα"), που εκδόθηκε το 1855.

Άφησε τον Σοπέν λίγο πριν αυτός πεθάνει από φυματίωση.

Στα επιτυχημένα της μυθιστορήματα συμπεριλαμβάνονται τα "Indiana" (1832― ελλην. μετάφρ. Δ. Ζορμπαλάς ("Χατζηνικολή"), "Lélia" (1833), "Mauprat" (1837), "Le Compagnon du Tour de France" (1840), "Consuelo" (1842–1843), και "Le Meunier d'Angibault" (1845).

Εμπνευσμένη από τις παιδικές της εμπειρίες στην ύπαιθρο έγραψε τα αγροτικά μυθιστορήματα "La Mare du Diable" (1846), "François le Champi" (1847–1848), "La Petite Fadette" (1849), και "Les Beaux Messieurs Bois-Dore".

Στα επιπλέον θεατρικά και αυτοβιογραφικά της έργα συμπεριλαμβάνονται τα "Histoire de ma vie" (1855), "Elle et Lui" (1859) (για τη σχέση της με τον Musset), "Journal Intime" (μετά θάνατον, 1926), και "Correspondance".

Επιπροσθέτως, η Σάνδη συνέγραψε λογοτεχνικές κριτικές και πολιτικά κείμενα.

Η Γεωργία Σάνδη πέθανε στο Νοάν, κοντά στο Σατορού (Chateauroux), στο διαμέρισμά της στο Ιντρ (Indre) της Γαλλίας στις 8 Ιουνίου 1876, σε ηλικία 72 ετών και θάφτηκε στο χώμα του σπιτιού της στο Νοάν. Το 2004, προτάθηκαν σχέδια για τη μεταφορά των λειψάνων της στο Πάνθεον στο Παρίσι.

Ο Βικτόρ Ουγκώ θα προσφωνήσει στις 8 Ιουνίου 1876 "Κλαίω μια νεκρή, χαιρετώ μια αθάνατη!"