Ο Παβέζε της έστειλε μια επιστολή τον Μάρτιο του 1927 και αργότερα στην επιστολή της 12ης Ιουλίου 1927 προς τον φίλο του Τούλιο Πινέλι γράφει ότι η χορεύτριά του ήταν στο Τορίνο.
Στην ίδια επιστολή αποκάλυψε ότι «κουράστηκε από ανώτερες σκέψεις, κουράστηκε να τη σκέπτεται, κουράστηκε από τα πάντα», σκέφτηκε την αυτοκτονία ελπίζοντας ότι θα είχε κάποτε το κουράγιο να την πραγματοποιήσει.
Ο Παβέζε το 1927 ήταν μόλις 19 ετών. Η ιδέα της αυτοκτονίας τον συνόδευσε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ο έρωτας για τη Μίλλυ, ήταν μόνο πλατωνικός, ένας έρωτας εξαιτίας του οποίου ο Παβέζε βρέθηκε συχνά σε καταστάσεις απελπισμένης κατάθλιψης.
Μονάχα μετά την αυτοκτονία του Παβέζε εκείνες οι επιστολές δημοσιεύτηκαν και έγινα γνωστές. Μόνο τότε θα ανακαλύψει και η Μίλλυ, με οδυνηρό τρόπο, ότι ποτέ δεν μπόρεσε να απαντήσει σ’ αυτόν τον νεαρό άνδρα. Αν το έκανε, ίσως, αυτή η τραγωδία δεν θα είχε συμβεί. Στη μνήμη του θα συμπεριλάβει στο ρεπερτόριό της το τραγούδι «Ανάμνηση του Τσέζαρε Παβέζε», γνωστό επίσης και ως «Μια πατρίδα σημαίνει να μην είμαστε μόνοι».
Η Μίλλυ στο τραγούδι «Ανάμνηση του Τσέζαρε Παβέζε»:
Στη Μίλλυ, Ρώμη [Τορίνο, Μάρτιος 1927]
Είναι λογικό Δεσποινίς ότι δεν θα μπορέσει να σας καταπλήξει, για να μην πω τίποτα χειρότερο, αυτή η επιστολή γραμμένη από ένα άτομο που εσείς δε γνωρίζετε.
Θα ήθελα να με συγχωρήσετε γράφοντάς σας ότι αν και σεις δεν με γνωρίζετε, εγώ σας γνωρίζω, αλλά δεν θα ήταν θράσος ο ισχυρισμός; Μάλλον…
Εγώ σας ξέρω, δεσποινίς, σας ξέρω, επαναλαμβάνω, αλλά έτσι, καθώς περνούσατε, σας ακολούθησα, σας παρακολουθούσα για πολύ καιρό, μερικές φορές, αλλά ποτέ δεν τολμούσα να σας πλησιάσω. Γνωρίζω τις διαδρομές σας, κάποιες στιγμές της ζωής σας και πάνω απ’ όλα εκείνο το λίγο της ψυχής που μπορεί να αποκαλύψει ένα πρόσωπο σε έναν προσεκτικό παρατηρητή.
Αλλά είναι λίγο, δεσποινίς, σε σχέση με αυτά που θα ήθελα να μάθω για σας.
Είμαι μόνο ένας συνηθισμένος 19χρονος μαθητής και σεις είστε μακρινή, τόσο μακρινή.
Πώς θα μπορούσα να σας πλησιάσω, εδώ στο Τορίνο; Πάντα σας έβρισκα με παρέα και θα ήταν γελοίο να σας μιλήσω. Επιπλέον, ακόμη και αν μπορούσα να σας συναντήσω μόνη σας, θα ήμουν μπερδεμένος με τον αριθμό των «κυνηγών» και όλα θα είχαν τελειώσει. Αυτό με φόβιζε και δεν το τολμούσα. Και έτσι, επειδή φοβόμουν ότι θα καταστρέψω, θα καταστρέψω την εικόνα σας στα μάτια μου, ίσως σας έχασα χωρίς να μπορέσω να βρω καταφύγιο.
Όμως δεν μπορούσα να σας ξεχάσω, όταν φύγατε. Και τότε, ψάχνοντας όλες τις εφημερίδες, σας ξαναβρήκα επιτέλους στη Ρώμη.
Αν δεν τα κατάφερα να σας κάνω να γελάσετε, δεσποινίς, ρίξτε με σε μια γωνιά και όλα θα έχουν τελειώσει, αλλά αν τουλάχιστον έχω εκφράσει ένα ψίχουλο από αυτό που νιώθω και σεις το έχετε καταλάβει, τότε δεν θα με αφήσετε σε αυτήν την αμφιβολία. Είναι μια τρελή ελπίδα, αλλά μια καλοπροαίρετη απάντηση θα ήταν μεγάλη χαρά για μένα. Έχω πολλά πράγματα να σας πω αν είστε αρκετά καλή για να με ακούσετε.
Θέλετε δεσποινίς Τσέζαρε Παβέζε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου