Και όμως, αυτής της τόσο βασικής μας ικανότητας δεν βρίσκεται αδιαμφισβήτητος ορισμός, γιατί «…ο πόνος είναι μια απολύτως προσωπική και σύνθετη νοητική εικόνα την οποία συνδιαμορφώνουν τα φυσικά ερεθίσματα που δεχόμαστε, το πολιτισμικό πλαίσιο, οι αναμνήσεις και τα άλλα κοινωνικοψυχολογικά χαρακτηριστικά της πραγματικότητάς μας».
«Είναι, ο πόνος, τόσο φυσικός, όσο και ψυχογενής. Τον αισθάνεται, τον αξιολογεί και τον μεταφράζει ένας εγκέφαλος φτιαγμένος από τα βιολογικά υλικά του, τη φυλογενετική του διαδρομή και τις πολιτισμικές του αναφορές. Με αυτήν την έννοια, πόνος είναι όχι μόνο ένα κατανοητό νευροβιολογικό φαινόμενο, αλλά και το σύνολο του όντος».
Η μουσική προτίμηση είναι μία προσωπική υπόθεση. Σε άλλον αρέσει η τζαζ σε άλλον η βυζαντινή μουσική και σε άλλον τίποτα. Επίσης, τα φυσικά ερεθίσματα που δεχόμαστε συνδιαμορφώνουν μαζί με άλλα ερεθίσματα (π.χ. πολιτιστικά) τα συναισθήματα που παίρνουμε από τη μουσική και η διαδικασία της μουσικής είναι φαινόμενο νοητικό και σύνθετο. Το κοινωνικό επίπεδο μέσα στο οποίο ζούμε επηρεάζει το πώς θα προσλάβουμε, θα κατανοήσουμε και θα αξιολογήσουμε τους μουσικούς ήχους. Η απόλαυση της μουσικής εξαρτάται από τον πολιτισμό μας και τις αναμνήσεις μας.
Τη μουσική την αισθανόμαστε και την αξιολογούμε με τον εγκέφαλό μας ή τις περισσότερες φορές, προσαρμοζόμαστε σε αυτήν και τις συγκινήσεις που μας προκαλεί με τον εγκέφαλό μας, ο οποίος χτίστηκε με τα συγκεκριμένα βιολογικά υλικά που είναι γνωστά σε όλους και ο οποίος υπέστη και την εξέλιξη που υπέστη. Επομένως, για να εκτιμήσουμε τη μουσική που ακούμε, δεν λαβαίνουμε υπόψιν μας μόνο την ίδια, αλλά και την ιστορία μας. Ήτοι, τη βιολογία του ανθρώπου που παίζει μουσική αλλά και την ακούει, που έρχεται σε επαφή μαζί της με οποιονδήποτε τρόπο.
Με αυτή την έννοια, η μουσική δεν είναι απλά «ένα κατανοητό, νευροφυσιολογικό φαινόμενο», αλλά εκφράζει και το σύνολο του όντος που είμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου