Το Εγω ειναι ενας Αλλος

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΞΕΛΟΣ, αφηγείται την πορεία του στη ζωή και μιλάει για μια σειρά φιλοσοφικών θεμάτων που ο ίδιος θεωρεί σημαντικά, ιδιαίτερα για τη σύγχρονη κοινωνία.

____________________________

 ΤΟ ΟΝ
(και η ουσία αυτού που είναι)

 Ένας Κινέζος σοφός περιδιαβάζει με τον μαθητή του. Περνούν ένα γεφύρι. “Ποια είναι η ουσία (ή το είναι) του γεφυριού”; ρωτάει ο μαθητευόμενος φιλόσοφος. Ο δάσκαλός του τον κοιτάει και με μια σπρωξιά τον ρίχνει στο ποτάμι.
___________________________

Η ΓΛΩΣΣΑ 

(οντο-λογία: ο λόγος του όντος) 

 Επτά κάτοικοι της Ατλαντίδας ξεκινούν για ένα περίπατο. Ένας ποιητής. Ένας ζωγράφος. Ένας ιερέας. Ένας ληστής. Ένας τοκογλύφος. Ένας ερωτευμένος. Ένας στοχαστής. Φτάνουν στην είσοδο μιας σπηλιάς. “Τι μέρος κατάλληλο για έμπνευση!” αναφωνεί ο ποιητής. “Τι υπέροχο ζωγραφικό θέμα!” λέει ο ζωγράφος. “Τι τόπος πρόσφορος για προσευχή!” ψαλμωδεί ο ιερέας. “Τι ονειρεμένη τοποθεσία για ενέδρα!” ομολογεί ο ληστής. ‘Μια ανυπέρβλητη κρυψώνα!” μουρμουρίζει ο τοκογλύφος. “Τι καταφύγιο για τον έρωτά μου!” ονειροπολεί φωναχτά ο ερωτευμένος. “Είναι μια σπηλιά!” συμπληρώνει ο στοχαστής.

 ____________________________ 

 ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ 

(το τεχνο-λογικό κι εσχατο-λογικό τέλος και η νέα απ-αρχή) 

 Η χαλιναγωγημένη ατομική ενέργεια ξεχύθηκε επιτέλους αχαλίνωτη και κατέστρεψε κάθε ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη. Μόνος διασωθείς ένας κάτοικος ουρανοξύστη στο Σικάγο. Αφού έφαγε και ήπιε ό,τι είχε στο ψυγείο του, διάβασε, είδε κι άκουσε την ιδεατή του βιβλιοθήκη, το φανταστικό του μουσείο και την υπαρκτή του δισκοθήκη, απελπισμένος που έβλεπε πως δεν πέθαινε, αποφασίζει ν’ αυτοκαταστραφεί και ρίχνεται από τον τεσσαρακοστό όροφο στο κενό. Τη στιγμή που περνά μπροστά από το διαμέρισμα του πρώτου ορόφου ακούει το τηλέφωνο που καλεί. ____________________________ 

 (αναστροφές και αντιμεταθέσεις) 

Ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλοι. Ο μαζοχιστής: Πέφτω στα πόδια σου, κάνε με σήμερα πραγματικά να πονέσω, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, όσο πιο πολύ μπορείς. Ο σαδιστής: Όχι! Ο μαζοχιστής: Σ’ ευχαριστώ.

 ____________________________ 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ 

(και η αγάπη για τη ζωή) 

Ένας κινέζος μανδαρίνος πρότεινε κάποτε στον κυβερνήτη μιας επαρχίας ένα μέτρο που δεν άργησε να υιοθετηθεί. Την ώρα που το θύμα ακουμπούσε το κεφάλι στο κούτσουρο για να μπορέσει ο δήμιος να το αποκόψει έφτανε καλπάζοντας ένας πλουμισμένος ιππέας και φώναζε: “Σταματήστε! Ο Άρχοντας έδωσε χάρη στον καταδικασμένο”. Εκείνη τη στιγμή της υπέρτατης ευφορίας ο δήμιος έκοβε το κεφάλι του ευτυχισμένου θνητού.

____________________________

 ΘΕΟΣ
(ή το ολοκληρωτικό και θεο-λογικό Από-λυτο)

Ένας βραχμάνος αρχιερέας καλεί τους αντιρρησίες να πάρουν το λόγο. “Ο Θεός σας είναι φενάκη”, παρατηρεί βίαια κάποιος. “Η θρησκεία σας είναι ψέμα και χίμαιρα κι εσείς, οι ιερείς, το στήριγμα της καταισχύνης. Θεός, θρησκεία και ιερείς πρέπει να καταπολεμηθούν και να εκμηδενιστούν. Τι έχεις να μου πεις, εσύ, αρχιερέα;”. “Κι εσύ δικός μας είσαι”, του απαντά γαλήνια ο βραχμάνος.

 ____________________________ 

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ 

(οι μυθο-λογικές παγίδες) 

Ένας ζευγάρι κένταυροι αποθαυμάζει το παιδί του που χοροπηδάει από δω κι από κει σε μια παραλία της Μεσογείου. Ο πατέρας γυρνάει προς τη μάνα και τη ρωτάει: “Πρέπει άραγε να του πούμε πως δεν είναι παρά ένας μύθος;”. 

 ____________________________ 

Ο ΕΡΩΤΑΣ 

(η ψυχή, η αρνητικότητα κι ο θάνατος) 

Ένας γερμανος φοιτητής πάει ένα βράδυ στο χορό. Εκεί βρίσκει μια πανέμορφη κοπέλα με κατακάστανα μαλλιά κι ολόλευκο δέρμα. Γύρω απ’ το λαιμό της μια λεπτή μαύρη κορδέλα μ’ ένα μικρότατο κομπάκι. Ο φοιτητής χορεύει όλη τη νύχτα με την κοπέλα. Την αυγή την πηγαίνει στη σοφίτα του. Όταν αρχίζει να την ξεντύνει η κοπέλα τον θερμοπαρακαλεί να μην της βγάλει την κορδέλα που έχει στο λαιμό. Μένει γυμνή στην αγκαλιά του με τη λεπτή κορδέλα της. Αγαπιούνται κι ύστερα αποκοιμιούνται. Ο φοιτητής ξυπνάει πρώτος και κοιτάζει το κοιμισμένο πρόσωπο της κοπέλας που, ακουμπισμένη στο άσπρο μαξιλάρι, εξακολουθεί να έχει τη μαύρη κορδέλα στο λαιμό. Με μία κίνηση ακριβείας λύνει τον κόμπο. Και το κεφάλι της κοπέλας κυλάει κατάχαμα.

____________________________

Μπορούμε να υποθέσουμε το σύμπαν και μετά να το μελετήσουμε με εμπειρικά εργαλεία σαν να ήταν αντικείμενο;

Μπορούμε να μιλήσουμε για την αρχή του σύμπαντος, όταν μια χρονική έννοια όπως η αρχή πρέπει να αναφέρεται στην παράμετρο ενός ρολογιού, ενώ το σύμπαν είναι στην καλύτερη περίπτωση το ρολόι του εαυτού του και δεν μπορεί να αναφέρεται σε κάτι εξωτερικό από αυτό;

Μπορεί να δοθεί  περιγραφική γεωμετρία του σύμπαντος όταν δεν υπάρχει ενας  χώρος έξω από αυτό για να προβάλλεται;

Και αν το σύμπαν ήταν μονο μια ιδέα όπως ο κοσμικός αιθέρας, το φλογιστό η η συνωμοσία των σοφών πρεσβυτέρων της Σιών;

Μπορεί να υπάρχει ένα μοναδικό αντικείμενο (σίγουρα το πιο μοναδικό από όλα) που έχει το χαρακτηριστικό να είναι μόνο ένας νόμος;

Η ιδεα του σύμπαντος, ως σύνολο του κόσμου, είναι μια ιδέα που προέρχεται από τις αρχαιότερες κοσμογραφίες, κοσμολογίες και κοσμογονίες. Αλλά μπορεί να περιγραφεί, σαν να το βλεπουμε από πάνω, κάτι μέσα στο οποίο είμαστε περιορισμένοι, του οποίου είμαστε μέρος και από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε;

"Ce qu'il y a de terrible dans le big bang, c'est la volonté de redire un commencement, de désigner la source qui se répète ou se repère à chaque instant. La suite des événements, au fond, n'a plus aucune importance, et nul ne l'explique. La déchirure initiale, l'éternel retour de l'Un sous le Multiple, le passage consommé du non-être à l'être, voilà l'objet. Mais cela, c'est le monde des dieux, ou celui des croyances, pas celui de la physique. Il faut le dire clairement : la science de l'Univers, avec ses faux plafonds, est une métaphysique de puritains acharnés à figer toute expérience du monde dans une signification stable et totale. Mise en application, cette ambition-là porte un nom : la Terreur, la divine terreur des vérités originaires et obligatoires."