Louisa May Alcott - Μικρές Κυρίες

Οι «Μικρές Κυρίες» αποτελούν μυθιστορηματική αυτοβιογραφία της δημιουργού τους, της Αμερικανίδας Λουίζας Μέι Άλκοτ (1832-1888). Οι αρχές του πατέρα της, ο οποίος ήταν δάσκαλος, φιλόσοφος και μέλος του ρομαντικού και μεταρρυθμιστικού κινήματος των Υπερβατιστών, αντανακλώνται με πολύ σαφή τρόπο στο έργο, το πιο γνωστό από τα συνολικά 30 βιβλία της.

Ο Υπερβατισμός ή Υπερβατολογοκρατία (Transcendentalism), ήταν ένα χαλαρό φιλοσοφικό κίνημα που δημιουργήθηκε στη Νέα Αγγλία τον 19ο αιώνα και σε αδρές γραμμές πίστευε στην υπεροχή της διαίσθησης έναντι της λογικής και της εμπειρίας στην αποκάλυψη των βαθύτατων αληθειών.

Στο έργο αντανακλώνται, επίσης, ο δικός της χαρακτήρας -στη μορφή της Τζο-, η μαχητική της θέση κατά της δουλείας και η ευγένειά της. Στα χρόνια του αμερικανικού Εμφυλίου, κατατάχτηκε ως εθελόντρια νοσοκόμα. Προσβλήθηκε, όμως, από τυφοειδή πυρετό, τον οποίο δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει πλήρως. Πέθανε δύο ημέρες μετά το θάνατο του πατέρα της.

Τη δεκαετία του 1860 άρχισαν να δημοσιεύονται παιδικές ιστορίες της Άλκοτ στην «Atlantic Monthly». Λόγω της απήχησής τους, της ζητήθηκε να γράψει ένα μυθιστόρημα για κορίτσια. Αρχικά αρνήθηκε, αντιδρώντας περίπου όπως η Τζο, το αγοροκόριτσο του βιβλίου. Έχοντας μεγαλώσει μαζί με πνευματικές μορφές όπως ο Ρ. Γ. Έμερσον, ο Ν. Χόθορν ή ο Χ. Ντ. Θόρω, φίλους του πατέρα της, με τον οποίο μοιράζονταν τα ίδια φιλοσοφικά πιστεύω, θεωρούσε ότι δεν τις άρμοζε κάτι τέτοιο. Τα χρέη της οικογένειας, όμως, την ανάγκασαν να αλλάξει γνώμη.

Έτσι, το 1868 γράφτηκαν οι πολύ γνωστές πλέον «Μικρές Κυρίες», έργο εμπνευσμένο από τη ζωή της, που αγαπήθηκε από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του. Η επιτυχία τους ήταν τόσο μεγάλη και τόσο άμεση, ώστε την επόμενη χρονιά η Άλκοτ έγραψε στο ημερολόγιό της: «Δόξα τω Θεώ. Εξώφλησα όλα μας τα χρέη και έχουμε πια αρκετά για να ζούμε καλά... Τώρα μπορώ να πεθάνω ήσυχη».

Οι τέσσερις αδερφές έχουν όλα τα χαρακτηριστικά που θέλει να διαθέτει ένα κορίτσι καθώς μεταμορφώνεται σε γυναίκα.

Η Μεγκ είναι η μεγαλύτερη, άρα και η πιο σοφή. Η Τζο ένα στοχαστικό αγοροκόριτσο. Η Μπεθ είναι η μουσικός που στο τέλος πεθαίνει. Η Έιμυ η γοητευτική καλλιτέχνης με τις ξανθές μπούκλες, που ακολουθεί τους θείους της σε ευρωπαϊκή τουρνέ.

Οι Μικρές κυρίες είναι η ιδρυτική πράξη της νεανικής λογοτεχνίας, τότε που ακόμη δεν υπήρχαν μάνατζερ για να κατευθύνουν τους αναγνώστες στα ράφια χωρίζοντας τα βιβλία σε κατηγορίες. Η Λουίζα Μέι Αλκοτ μίλησε πρώτη (σε μια παραλλαγή του ντικενσιανού κόσμου) για το τέλος της αθωότητας, την παράταση της εφηβείας, τα όνειρα που εγκαταλείπονται προς χάρη του ρεαλισμού.

“Δεν ήταν πια νέα και στο γλυκό της πρόσωπο είχαν αφήσει τα ίχνη τους πολλές έγνοιες. Όμως τα τέσσερα κορίτσια της την έβρισκαν την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου. - Ε, λοιπόν, αγαπούλες μου, τι κάνατε σήμερα; Ήρθαν επισκέψεις, Μπεθ; Πώς πάει το συνάχι σου, Μεγκ; Τζο, φαίνεσαι πολύ κουρασμένη. Έλα να με φιλήσεις, Έιμι.“