Η φιλοσοφία είναι ένα κεντρικό στοιχείο μέσα στο ελληνοδυτικό πρόταγμα της ατομικής και κοινωνικής αυτονομίας. Το τέλος της φιλοσοφίας θα σήμαινε, ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο, το τέλος της ελευθερίας.
Η ελευθερία δεν απειλείται μόνο από τα καθεστώτα τα
ολοκληρωτικά ή τα αυταρχικά, αλλά με πιο ύπουλο και ίσως πιο επικίνδυνο τρόπο, από την
εξαφάνιση της κριτικής, της σύγκρουσης, την εξάπλωση της αμνησίας και της ασημαντότητας
και την αυξανόμενη ανικανότητα αμφισβήτησης του παρόντος και των θεσμών που υπάρχουν – είτε αυτοί είναι καθαρά πολιτικοί είτε είναι (αν μπορώ να πω) κοσμοθεωρητικοί (...).
Σ’ αυτή την αμφισβήτηση, που αρχίζει εδώ και 2.500 χρόνια, η φιλοσοφία έπαιξε ένα κεντρικό
ρόλο, έστω και αν ο ρόλος αυτός ήταν έμμεσος.(...). Αυτόν τον ρόλο κινδυνεύει να τον χάσει
σήμερα, δυνάμει των σύγχρονων κοινωνικοϊστορικών τάσεων, αλλά επίσης κάτω από την επίδραση ρευμάτων (...) που κατ’ ουσίαν λατρεύουν την ωμή πραγματικότητα και διακηρύττουν
(...):“Δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε, δεν υπάρχει τίποτα που να πρέπει να γίνει.”
Ο εκφυλισμένος συνδυασμός όλων αυτών μπορεί να βρεθεί σήμερα στις δοξολογίες της ασθενούς σκέψης
(pensίero debole την λένε στα ιταλικά), δηλαδή μιας σκέψης μαλακής, πλαστικής, ρητά προσαρμοσμένης στην κοινωνία των μαζικών μέσων ενημέρωσης.
( Κορνήλιος Καστοριάδης “Το
‘τέλος της φιλοσοφίας’;” στο Οι ομιλίες στην Ελλάδα, Αθήνα, 1990, σσ.11-12)
➤ Μία από τις βασικές έννοιες της καστοριαδικής οντολογίας είναι η ριζική δημιουργία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου