Πρόκειται για «ιδιαίτερα πυκνές, έντονα ρυθμικές και άκρως εύηχες συνθέσεις, γραμμένες ως μια συνεχής ακολουθία προτάσεων που δε χωρίζεται σε στίχους» (Abrams, 407).
Το είδος θεωρείται ότι το επισημοποίησε τρόπον τινά και το έκανε δημοφιλές ο Μπωντλαίρ (Charles Bodeler, 1821-1867) ο οποίος χρησιμοποίησε την έκφραση poème en prose (πεζό ποίημα) στη συλλογή του Petis poèmes en prose (Μικρά πεζά ποιήματα, 1869).
Με αυτόν τον τρόπο το εισήγαγε «στον ορίζοντα των σύγχρονών του και των επιγόνων του», καθιστώντας το πεζό ποίημα «ένα μοντέλο γραφής: ένα είδος με την ιστορική έννοια της λέξης» (Todorov, 1978, 119).
Η απαρχή αυτού του ιδιόμορφου είδους, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά βρίσκεται στον ρομαντισμό, όπως καταδεικνύει και το πεζό ποίημα του Novalis, που ακολουθεί.
Πρόκειται για ένα εξέχον παράδειγμα ρομαντικής ποίησης, όπως και της προσαρμογής της γλώσσας της Πρόζας στις ανάγκες της Ποίησης.
Όλο θα ξανάρχεται η αυγή; Ποτές δε θα τελειώσει του γήινου η τυραννία; Κακορίζικες φροντίδες αφανίζουν της Νύχτας το ουράνιο διάνεμα. Ποτές αιώνια δε θα καίει της αγάπης η κρυφή θυσία; Μετρημένος διορίστηκε για το Φως ο καιρός του· όμως έξω καιρού και τόπου είναι της Νύχτας η βασιλεία.- Αιώνια ο ύπνος βαστά. Ύπνε άγιε – μην ευφραίνεις τόσο σπάνια της Νύχτας τους πιστούς στο γήινο τούτο μεροδούλι. Μονάχα οι άμυαλοι σε παραγνωρίζουν κι άλλον ύπνο δεν ξέρουν, πάρεξ τον ίσκιο που σπλαχνικά ρίχνεις απάνω μας με το μούχρωμα εκείνο της Νύχτας της αληθινής. Δε σε νιώθουν στο χρυσό μέσα χύμα των σταφυλιών – στης μυγδαλιάς το μαγικό λάδι και στον μαυριδερό χυμό της παπαρούνας. Δεν ξέρουν πως εσύ φτερουγίζεις γύρω στου τρυφερού κοριτσιού τον κόρφο και την αγκαλιά παράδεισο την κάνεις – δεν ψυχανεμίζονται καν πως ξεπροβάλλεις από τις παλιές ιστορίες, τα ουράνια ανοίγοντάς μας και το κλειδί κρατάς για τις κατοικίες των μακάρων, βουβός μηνυτής μυστήριων ατέλειωτων.
(Novalis, 13)
(Novalis, 13)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου