Πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε πόλεις της Κίνας όπου ήταν πρόξενος ο πατέρας του, και σπούδασε στο Γέιλ, στην Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή της Ρώμης και στο Χάρβαρντ. Από το 1930 μέχρι το 1951 δίδαξε λογοτεχνία και ποίηση στα πανεπιστήμια Σικάγου και Χάρβαρντ. Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως αξιωματικός της υπηρεσίας πληροφοριών της αεροπορίας.
Έγινε ευρύτατα γνωστός με το δεύτερό του μυθιστόρημα Το γεφύρι του Σαν Λούις Ρέι (1926) που του απέφερε και το βραβείο Πούλιτζερ. Ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία ήταν το θεατρικό του έργο Η μικρή μας πόλη (1938), που κέρδισε κι αυτό το βραβείο Πούλιτζερ όπως και το Με τα δόντια (1942).
Ο Ουάιλντερ πρωτοτύπησε τόσο στο Γεφύρι του Σαν Λούις Ρέι (πέντε άνθρωποι πεθαίνουν όταν καταρρέει μια γέφυρα των Ίνκα στο Περού κι ένας μοναχός ψάχνει για την φιλοσοφική εξήγηση της μοίρας τους) όσο και στην Μικρή μας πόλη, όπου καταργεί τα σκηνικά, χρησιμοποιεί αφηγητή και απευθύνεται στο κοινό μέσω αυτού του τελευταίου αλλά και των ηθοποιών, επιτυγχάνοντας μια πολύ πειστική αναπαράσταση της σύγχρονής του αμερικανικής καθημερινότητας. Στο Με τα δόντια παρουσιάζονται οι εμπειρίες μιας ομάδας προσώπων τοποθετημένων σε διαφορετική σε κάθε σκηνή ιστορική περίοδο.
Για το Αμερικανό θεατρικό συγγραφέα Θόρντον Ουάιλντερ, μπορούμε να πούμε, ότι αντιπροσωπεύει το πνεύμα που γέννησε τον εξπρεσιονισμό στο θέατρο.
Ο εξπρεσιονισμός είναι μία κίνηση που ξεκίνησε τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα μας, (τον 20ο αιώνα), αλλά κυριάρχησε πάνω στην τέχνη περισσότερο στην τρίτη δεκαετία.
Στο χώρο του θεάτρου ο εξπρεσιονισμός, συνδέεται και μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο προσέγγισης του θεατρικού υλικού, και με καινούρια μέσα χειρισμού αυτού του υλικού. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της εξπρεσιονιστικής κίνησης είναι ο αντιρεαλισμός.
Γενικά οι εξπρεσιονιστές δραματογράφοι άρχισαν να χρησιμοποιούν αντί για τα αληθινά, τα ρεαλιστικά πρόσωπα, μορφές συμβολικές. Οι σκηνές ήταν σύντομες, ο διάλογος κοφτός. Βάνει στη μπάντα την ρεαλιστική σκηνογραφία, και στη θέση της χρησιμοποίησαν άφθονα τους φωτισμούς. Αυτά τα μέσα, επηρεασμένα και από την τεχνική του κινηματογράφου, επειδή ήτανε καινούρια, ασκούσανε ιδιαίτερη γοητεία στις ψυχές των ανθρώπων στο διάστημα του μεσοπολέμου, ορισμένοι μάλιστα δραματογράφοι, επηρεασμένοι κι από τις καινούριες ψυχαναλυτικές έρευνες, γύρεψαν να καλλιεργήσουν θέατρο υποκειμενικό, άλλοι πάλι ανέβαζαν το άτομο πάνω στη σκηνή, αλλά μέσα στη μάζα, για να δείξουν συγκινήσεις μαζικές.
Σε πολλές χώρες συναντάμε τους σκοπούς και τις μεθόδους των εξπρεσιονιστών που συντελέσανε στη διαμόρφωση του στιλ άλλων δραματογράφων, όπως για παράδειγμα του Θόρντον Ουάιλντερ, που κανονικά δεν ανήκει σ' αυτή τη σχολή, αλλά είναι βαθύτατα επηρεασμένος. Στα δημιουργήματα του βλέπουμε την επιθυμία του να φύγει από τον ρεαλισμό.
Μέσα από τη σχέση δύο παιδιών, της Έμιλι και του Τζωρτζ, ο Ουάιλντερ καταγράφει την καθημερινή ζωή σε μια μικρή αμερικανική κοινότητα. Ξημερώματα και νύχτες, έρωτες και γάμοι, γειτονιές και παρέες και βόλτες στο φεγγαρόφωτο αποτελούν κάποιες από τις μικρές ή μεγάλες στιγμές των ηρώων αυτής της πόλης, που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε πόλη σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
Το πολυβραβευμένο έργο του Ουάιλντερ, δεν είναι μόνο «μια προσπάθεια να αποτιμηθεί το ανεκτίμητο και των πιο μικρών συμβάντων της καθημερινής μας ζωής», όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο συγγραφέας, αλλά αγγίζει με ευαισθησία και τρυφερότητα την πεμπτουσία της Ζωής. Καθημερινές, σημαντικές ή ασήμαντες στιγμές που ο Χρόνος σβήνει από τη μνήμη με το πέρασμά του φωτίζονται αριστουργηματικά για να αναδείξουν τη μαγεία που κρύβεται πίσω από όλα όσα καθόρισαν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό την πορεία και το μέλλον της ανθρώπινης ύπαρξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου