«Με κομμένη την ανάσα» και η ιστορία της Nouvelle Vague

Στο τέλος της δεκαετίας του '50, μια γενιά σκηνοθετών αναστάτωσε τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Οι Truffaut, Chabrol, RIvette, Rohmer και Godard, με τις ευέλικτες, αυθόρμητες. χαμηλού κόστους ταινίες τους, διηγήθηκαν τη γαλλική κοινωνία χωρίς φίλτρα, χωρίς ακριβό εξοπλισμό, φώτα και υπέροχα σετ. Είναι η Nouvelle Vague, ένα από τα πιο σημαντικά ρεύματα στην ιστορία του κινηματογράφου.

Με κομμένη την ανάσα, το κλασικό του Jean-Luc Godard με τον Jean Seberg και τον Jean-Paul Belmondo, θεωρείται το μανιφέστο ολόκληρου του κινήματος. 

Η ταινία αποτελεί πρώιμο δείγμα του γαλλικού νέου κύματος και μαζί με τα 400 χτυπήματα (Les Quatre Cents Coups) του Τρυφώ και το Χιροσίμα, αγάπη μου (Hiroshima, Mon Amour), που γυρίστηκαν ένα χρόνο νωρίτερα επέφερε παγκόσμια αναγνώριση αυτού του νέου είδους κινηματογράφησης.

Ένας απατεώνας, Ο Μισέλ Πουακάρ (Ζαν Πολ Μπελμοντό) κλέβει ένα αμερικανικό αυτοκίνητο στη Μασσαλία και ξεκινά για το Παρίσι. Μέσα στο αμάξι ανακαλύπτει ένα πιστόλι και διασκεδάζει παίζοντας και σκοπεύοντας τα αυτοκίνητα με τα οποία διασταυρώνεται. Μέχρι τη στιγμή που πέφτει σε ένα μπλοκ αστυνομικών και για να το αποφύγει πατάει γκάζι, αλλά οι μοτοσικλετιστές τον ακολουθούν. Στρίβει σ' ένα παράπλευρο δρόμο, νομίζοντας ότι ξέφυγε, αλλά πέφτει πάνω σ' έναν αστυνομικό και χωρίς να σκεφτεί, τον πυροβολεί και τον σκοτώνει. Και φεύγει τρέχοντας, πεζός, φορώντας μονάχα το πουκάμισό του. Κάποτε φτάνει απελπισμένος και κυνηγημένος μέχρι το Παρίσι και συναντά μια πανέμορφη Αμερικανίδα την Πατρίτσια (Τζιν Σίμπεργκ), με την οποία είχε σχέση στο παρελθόν, που πουλά φύλλα της «Χεράλντ Τριμπιούν, στα Ιλίσια πεδία. Ενώ ο Μισέλ καταζητείται από την αστυνομία, προσπαθεί να κάνει την Πατρίτσια να τον αγαπήσει και να το σκάσει μαζί του για την Ιταλία.

Νουβέλ Βαγκ

Το Γαλλικό Νέο Κύμα (γαλλικά: La Nouvelle Vague).

Σημαντικό κομμάτι του κινήματος ήταν η Θεωρεία του Auteur, η οποία υποστήριζε ότι ένας σκηνοθέτης πρέπει να έχει πλήρη έλεγχο σε μια ταινία, όπως ο συγγραφέας σε ένα βιβλίο. Το Νέο Κύμα γέννησε μερικούς απο τους πιο αναγνωρισμένους σκηνοθέτες όλων των εποχών, καθώς και ταινίες που συχνά αναγνωρίζονται ως ανάμεσα στις καλύτερες όλων των εποχών.

Το Νέο Κύμα γεννήθηκε όταν πέντε κριτικοί ταινιών οι οποίοι δούλευαν για το περιοδικό Cahiers du Cinema εκδήλωσαν αγανάκτηση σχετικά με την κατάσταση του Γαλλικού Κινηματογράφου, και συγκεκριμένα με την πεζότητα και έλλειψη καινοτομίας που επιδείκνυε.

Έτσι, αυτοί οι κριτικοί αποφάσισαν να σκηνοθετήσουν ταινίες οι ίδιοι, ώστε να ανατρέψουν το κινηματογραφικό κατεστημένο της εποχής.

Οι πέντε αυτοί σινεφίλ οι οποίοι μετατράπηκαν σε σκηνοθέτες και οι οποίοι έδρασαν ως οι πυλώνες του κύματος ήταν οι Φρανσουά Τρυφώ, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Ερίκ Ρομέρ, Ζακ Ριβέτ και Κλοντ Σαμπρόλ.

Πέρα από τους κριτικούς του Cahiers du Cinema, πολλοί άλλοι Γάλλοι σκηνοθέτες επίσης έφτιαξαν ριζοσπαστικές ταινίες την ίδια χρονική περίοδο και άρα συχνά θεωρούνται μέλη του κινήματος.

Μια σημαντική ομάδα απο τέτοιους σκηνοθέτες ήταν το λεγόμενο Left Bank (Αριστερή Όχθη, όπου Δεξιά Όχθη είναι η ομάδα του Cahiers du Cinema).

Η Αριστερή Όχθη απαρτιζόταν απο τους Αλέν Ρενέ, Ανιές Βαρντά, Ζακ Ντεμί, Κρις Μαρκέρ και Ενρί Κολπί.

Άλλοι σκηνοθέτες που συχνά συσχτίζονται με το Νέο Κύμα είναι οι Ζαν-Πιερ Μελβίλ, Λουί Μαλ κ.λ.π. Υπάρχει διαφωνία για το ποιοι σκηνοθέτες πρέπει να θεωρούνται μέλη του κινήματος: ενώ ο Φρανσουά Τρυφώ κυκλοφόρησε μια λίστα με 162 σκηνοθέτες που είχαν κάνει το ντεμπούτο τους μετά το 1959 και εξ'ου μπορούσαν να θεωρηθούν μέλη, ο συνάδελφος του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ διαφώνησε, ισχυριζόμενος ότι τα μόνα μέλη του Νέου Κύματος ήταν η ομάδα του Cahiers du Cinema.

Επιρροές του κινήματος ήταν ο ιταλικός νεοραλισμός, το κλασικό χόλιγουντ, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, το φιλμ νουάρ.

➤  Varda by Agnès, η ιστορία μιας ζωής αφιερωμένης στον κινηματογράφο και την τέχνη