Nefertiti Bust (1345 a.C.)
Αυτή η βαμμένη ασβεστολιθική προτομή, που στεγάζεται τώρα στο Μουσείο Neues στο Βερολίνο, είναι ένα όμορφο πορτρέτο της Nefertiti, της συζύγου του φαραώ Akhenaten. Ανακτήθηκε το 1912 κατά τη διάρκεια των ανασκαφών της Γερμανικής Ανατολικής Εταιρείας, παρέμεινε για αιώνες στο εργαστήριο του γλύπτη Thutmose. Η απεικόνιση της Nefertiti έκανε τη γυναίκα του Φαραώ ιδανικό πρότυπο ομορφιάς για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Το Άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή (Cristo Redentor στα πορτογαλικά) βρίσκεται στην κορυφή του λόφου Corcovado, πάνω από το Ρίο ντε Τζανέιρο, στο εθνικό πάρκο του Δάσους Τιζούκα (Tijuca). Στέκεται με απλωμένα τα χέρια σαν να καλωσορίζει τον κόσμο, σε ύψος 710 μέτρων. Έχει ύψος 32 μέτρα, ζυγίζει 1.000 τόνους και είναι εγκατεστημένο με τρόπο ώστε να ατενίζει την πόλη του Ρίο.
Το άγαλμα εγκαινιάστηκε στις 12 Οκτωβρίου 1931. Είχε διοργανωθεί εντυπωσιακή τελετή παρουσία του προέδρου της τοπικής κυβέρνησης Τζετούλιο Βάργκα και του καρδινάλιου Σεμπαστιάο Λέμε. Οι οργανωτές και οι εμπνευστές του μνημειώδους αγάλματος ήθελαν να εντυπωσιάσουν το κοινό από την πρώτη μέρα που θα στηνόταν στην κορυφή του βουνού. Είναι χαρακτηριστικό ότι για το φωτισμό του αγάλματος του Χριστού εκείνη την ημέρα είχαν σχεδιάσει να ανάψει τα φώτα με τρόπο φαντασμαγορικό ο πρωτοπόρος Γουλιέλμος Μαρκόνι από το αγκυροβολημένο σκάφος του στη Νάπολι της Ιταλίας. Θα έστελνε ηλεκτρικό σήμα σε ένα σταθμό στο Ντόρτσεστερ της Αγγλίας και αυτό με τη σειρά του θα μεταφερόταν σε μια κεραία στο Jacarepagua στο Ρίο, απ' όπου θα άναβαν τα φώτα του αγάλματος. Ωστόσο, ο καιρός δεν βοήθησε, το σήμα ήταν αδύναμο, και τα φώτα τα άναψαν οι τεχνικοί του Ρίο.
Από το 1850 είχε στο μυαλό της η θρησκευτική ηγεσία στο Ρίο την ιδέα να κατασκευαστεί ένα μεγάλο άγαλμα πάνω στο βουνό Κορκοβάντο. Μεταξύ του 1850 και 1860, ο καθολικός ιερέας Μαρία Μπος ζήτησε οικονομική βοήθεια από την πριγκίπισσα Ιζαμπέλ της Πορτογαλίας προκειμένου να ανεγείρει ένα θρησκευτικό μνημείο. Η πριγκίπισσα ωστόσο δεν πολυσκέφτηκε την ιδέα. Έτσι, τα σχέδια για το θρησκευτικό μνημείο ακυρώθηκαν το 1889 όταν η Βραζιλία έγινε δημοκρατία και η Εκκλησία διαχωρίστηκε από την πολιτεία.
Η πρόταση για ένα αξιοθέατο πάνω στο βουνό επανήλθε το 1921. Τότε ο αρχιεπίσκοπος του Ρίο ντε Τζανέιρο οργάνωσε την Εβδομάδα Μνημείων (Semana do Monumento) προκειμένου να προσελκύσει δωρεές κυρίως από καθολικούς της Βραζιλίας. Τα σχέδια για το άγαλμα του Χριστού περιλάμβαναν μεταξύ άλλων έναν σταυρό και ένα άγαλμα του Χριστού ο οποίος θα κρατούσε μια σφαίρα στα χέρια του. Τελικά επελέγη το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή με τα χέρια ανοιχτά. Αλλά και πάλι δεν ήταν όλα έτοιμα για την ανέγερσή του. Το 1922 πολίτες και κληρικοί συγκέντρωσαν 20.000 υπογραφές και με αυτόν τον τρόπο ζήτησαν από τον πρόεδρο Επιτάσιο Πεσόα την ανέγερση του αγάλματος.
Η Pietà, είναι ένα μαρμάρινο γλυπτό της Αναγέννησης, γνωστό ως "Αποκαθήλωση", που φιλοτεχνήθηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο και βρίσκεται στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου στην πόλη του Βατικανού. Είναι το πρώτο έργο του καλλιτέχνη που ήταν τότε λίγο μεγαλύτερος από 20 χρόνων το μοναδικό που έχει υπογράψει, και ίσως ένα από τα σπουδαιότερα έργα τέχνης του δυτικού κόσμου.
Κατά την διάρκεια της πρώτης διαμονής του στη Ρώμη, από το 1499 έως το 1501, ο καλλιτέχνης ανέπτυξε φιλία με τον τραπεζίτη Jacopo Galli, που τον σύστησε σε κάποιους καρδινάλιους.
Μια από τις δουλειές που ανέλαβε ο Μιχαήλ Άγγελος (από τον Γάλλο καρδινάλιο Jean de Bilhères, ο οποίος θαύτηκε εκεί ) ήταν η κατασκευή της μαρμάρινης Pietà για το παρεκκλήσι της Santa Patronilla.
Κατασκευάστηκε, με μάρμαρο διαλεγμένο από τον καλλιτέχνη. Ο Μιχαήλ Άγγελος έλαβε 500 δουκάτα ως πληρωμή και υπέγραψε συμβόλαιο να παραδώσει το άγαλμα μέσα σε ένα χρόνο από τις 27 Αυγούστου του 1498. Πράγματι το άγαλμα ήταν έτοιμο το 1499.
Το άγαλμα έτυχε μεγάλου ενθουσιασμού και θαυμασμού και όπως έχει αναφέρει ο ίδιος ο καλλιτέχνης το υπέγραψε όταν άκουσε δύο άνδρες να αποδίδουν αυτό το σπουδαίο έργο στον γλύπτη Cristoforo Solari. Αργότερα μετάνιωσε για την ματαιοδοξία του αυτή και ορκίστηκε να μην υπογράψει ποτέ ξανά έργο του.
Λίγο πριν το 1517 το έργο μεταφέρθηκε στην βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, όπου άλλαξε πολλές θέσεις μέχρι και το 1749 όπου μεταφέρθηκε στην σημερινή του θέση.
Το 1964 το άγαλμα στάλθηκε από το Βατικανό στην διεθνή έκθεση της Νέας Υόρκης ως έκθεμα για το περίπτερο της πόλης του Βατικανού. Ο κόσμος σχημάτισε ουρές για να δει από κοντά το πιο διάσημο άγαλμα της εποχής του.
Capitoline Wolf (XI-XV αιώνας)
Το Lupa capitolina είναι ένα χάλκινο γλυπτό που χρονολογείται από τον Μεσαίωνα. Διατηρείται στα Μουσεία του Καπιτωλίου, και έχει φυσικό μέγεθος. Αφηγείται τη θρυλική ιστορία της ίδρυσης της Ρώμης. Τα δίδυμα είναι μια αναγεννησιακή προσθήκη: χρονολογούνται από τον 15ο αιώνα και είναι έργο του Antonio del Pollaiolo.
Maman του Louise Bourgeois (1999)
Με ύψος άνω των 9 μέτρων, το Maman του Louise Bourgeois στο Guggenheim του Μπιλμπάο είναι ένα αριστούργημα. Εντυπωσιακό σε μέγεθος, το γλυπτό σε σχήμα αράχνης συνδέεται με τη μητέρα του καλλιτέχνη. Η αράχνη προστατεύει με υπερηφάνεια το σάκο της με τα 26 μαρμάρινα αυγά, προκαλώντας φόβο με το μέγεθός της, αλλά μας δίνει επίσης την ιδέα της ευπάθειας λόγω των λεπτών ποδιών της, τα οποία φαίνεται να είναι σε θέση να υποχωρήσουν ανά πάσα στιγμή.
Η αράχνη είναι ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στα έργα του Bourgeois.
Fountain (Duchamp) (1917)
Το γνωστότερο ready-made του Ντυσάν είναι το έργο του Fountain, μία λεκάνη αποχωρητηρίου που φέρει την υπογραφή "R. Mutt 1917". Το έργο δεν παρουσιάστηκε στην έκθεση όπου το είχε αρχικά αποστείλει ο Ντυσάν, παρά την υπόσχεση των διοργανωτών ότι θα παρουσιάζονταν όλα τα έργα αρκεί ο δημιουργός τους να πλήρωνε την συνδρομή των 6 δολαρίων. Το έργο τελικά φωτογραφήθηκε από τον Αλ Στίγκλιτς και η φωτογραφία του δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "The Blind Man", μαζί με ένα σημείωμα της εκδότριας που υπεραμυνόταν της αισθητικής του αξίας. Έκτοτε δημιουργήθηκε μεγάλη δημόσια συζήτηση σχετικά με το αντικείμενο, το οποίο μάλιστα εξαφανίστηκε λίγο μετά τη φωτογράφησή του.
Το Δεκέμβριο του 2004 το Fountain, ανακηρύχθηκε από 500 σημαντικούς ανθρώπους της βρετανικής τέχνης ως το πλέον επιδραστικό έργο του 20ού αιώνα.
Unique Forms of Continuity in Space (Forme uniche della continuità nello spazio) του Umberto Boccioni (1913)
Παρόλο που πέθανε στα 33, ο Umberto Boccioni άσκησε τεράστια επιρροή στον κόσμο της τέχνης. Βοηθώντας στη διαμόρφωση της αισθητικής του φουτουριστικού κινήματος, ενδιαφερόταν για τον δυναμισμό της φόρμας και την αποδόμηση των στερεών μορφών.
Σήμερα το γλυπτό του βρίσκεται στο MoMA της Νέας Υόρκης.
The Thinker (Le Penseur) του Auguste Rodin (1880 - 1902)
Αυτό το αριστούργημα του Γάλλου γλύπτη Auguste Rodin είχε αρχικά τον τίτλο "The Poet" και επρόκειτο να αποτελέσει μέρος μιας μεγαλύτερης σύνθεσης με τον τίτλο The Gates of Hell: ο άνθρωπος που απεικονίζεται είναι ο Dante, που θα περάσει το κατώφλι της ζωής, διαλογιζόμενος το ποίημά του .
Το τελικό όνομα του γλυπτού του αποδόθηκε από τους τεχνίτες του χυτηρίου, οι οποίοι βρήκαν ομοιότητες με τη μορφή του Pensieroso του Michelangelo.
Το Musée Rodin έχει την τιμή να εκθέτει το αυθεντικό άγαλμα του The Poet, που χρησιμοποιείται συχνά ως σύμβολο της φιλοσοφίας.
Το Άγαλμα της Ελευθερίας είναι μεγάλου μεγέθους γλυπτό, το οποίο εικονίζει την Ελευθερία ως γυναικεία μορφή, να κρατά στο υψωμένο δεξί της χέρι πυρσό και στο αριστερό μια πλάκα στην οποία αναγράφεται η ημερομηνία «4 Ιουλίου 1776», ημέρα ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Το άγαλμα δεσπόζει στην νησίδα Liberty Island στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης.
Η ιδέα του αγάλματος ανήκει στον Γάλλο ιστορικό Εντουάρ ντε Λαμπουλέ, ο οποίος πρότεινε να κατασκευαστεί ένα μνημείο προς τιμήν της γαλλοαμερικανικής φιλίας. Το 1874, ο Φρεντερίκ Μπαρτολντί, έμπειρος γλύπτης, άρχισε να εργάζεται στο Παρίσι για την κατασκευή του χρησιμοποιώντας ένα παλιότερο σχέδιό του που είχε απορριφθεί. Συγκεκριμένα ο Μπαρτολντί είχε προτείνει στην κυβέρνηση της Αιγύπτου να χρηματοδοτήσει την κατασκευή ενός γιγάντiου αγάλματος στο πνεύμα του αρχαίου ελληνικού Κολοσσού της Ρόδου με αφορμή τα εγκαίνια της διώρυγας του Σουέζ. Το άγαλμα θα αναπαριστούσε μια νεαρή Αιγύπτια χωρική με μαντήλα που θα κρατούσε έναν πυρσό, θα τοποθετούνταν στο Πορτ Σάιντ και θα είχε τίτλο «η Αίγυπτος διαφωτίζει την Ασία». Αλλά η Αίγυπτος που είχε ήδη επενδύσει τεράστια χρηματικά ποσά και πολύ χρόνο για την κατασκευή της διώρυγας αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει το άγαλμα και προτίμησε να χτίσει στη θέση του έναν φάρο ύψους 55 μέτρων. Όταν ο Λαμπουλέ πρότεινε στον Μπαρτολντί να κατασκευάσει ένα άγαλμα για την γαλλοαμερικανική φιλία, ο Μπαρτολντί βρήκε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει το σχέδιό του και η Αιγύπτια φελάχα μετατράπηκε σε κολοσσιαία θεά ενώ ο τίτλος του αγάλματος άλλαξε και έγινε «η Ελευθερία διαφωτίζει τον κόσμο».
Τη στατική δομή του αγάλματος μελέτησε ο μηχανικός Γκυστάβ Άιφελ, για την κατασκευή ενός τεράστιου χαλύβδινου σκελετού. Τον σκελετό αυτό κάλυψε ο Μπαρτολντί με φύλλα χαλκού σφυρηλατημένα στο χέρι για να δώσει στο άγαλμα την μορφή που ήθελε. Το κολοσσιαίο άγαλμα αποσυναρμολογήθηκε σε 350 κομμάτια και μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ το 1885, όπου συναρμολογήθηκε ξανά.
Ο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου, που φιλοτεχνήθηκε από το 1501 ως το 1504, είναι ένα αριστούργημα της Αναγεννησιακής γλυπτικής και, μαζί με την Πιετά, ένα από τα δυο σημαντικότερα γλυπτά του Μιχαήλ Άγγελου. Είναι ένα από τα πιο γνωστά αγάλματα στην ιστορία της γλυπτικής, και έχει γίνει σύμβολο δύναμης και νεανικής ομορφιάς. Παριστάνει τον Βιβλικό βασιλιά Δαβίδ, τη στιγμή που αποφασίζει να αναμετρηθεί με τον Γολιάθ. Στην εποχή του θεωρήθηκε σύμβολο της δημοκρατίας της Φλωρεντίας, μιας ανεξάρτητης πόλης-κράτους που απειλούνταν από πιο ισχυρά αντίπαλα κράτη. Αυτή η ερμηνεία τονίστηκε και με την τοποθέτηση του ύψους 5,17 μέτρων αγάλματος έξω από το Παλάτσο Βέκιο, την έδρα της τοπικής κυβέρνησης της Φλωρεντίας. Τα αποκαλυπτήριά του έγιναν στις 8 Σεπτεμβρίου του 1504.
Το χάλκινο άγαλμα του Δαβίδ που δημιούργησε ο Ντονατέλλο γύρω στα 1440, είναι γνωστό ως το πρώτο χάλκινο άγαλμα της Αναγέννησης του οποίου η μορφή δεν υποστηριζόταν, καθώς και το πρώτο όρθιο γυμνό μετά την αρχαιότητα. Προκάλεσε αίσθηση όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στο κοινό, καθώς παρουσίαζε έναν γυμνό νέο άντρα. Η σύνθεση απεικονίζει το νεαρό Δαβίδ, να χαμογελάει αινιγματικά και να πατάει το κεφάλι του γίγαντα Γολιάθ, που μόλις έχει σκοτώσει. Ο νέος είναι γυμνός, εκτός από το κράνος με φύλλα δάφνης και τις μπότες, και κρατά το τεράστιο σπαθί του Γολιάθ.
Η ακριβής ημερομηνία της δημιουργίας του είναι άγνωστη και αντικείμενο διαφωνιών, και οι εκτιμήσεις ποικίλλουν ανάμεσα στα 1430 και -πιο συχνά- τα 1440. Ο Ντονατέλλο είχε φιλοτεχνήσει κι άλλο ένα άγαλμα του Δαβίδ στα 1409, όμως αυτό απεικόνιζε έναν καλοντυμένο βασιλιά που κρατούσε τη σφεντόνα του, έχοντας μόλις σκοτώσει τον Γολιάθ, το κεφάλι του οποίου κειτόταν στα πόδια του. Η εύθραστη και θηλυπρεπής μορφή του Δαβίδ στη νεότερη δημιουργία, που έρχεται σε ισχυρή αντίθεση με το μεγάλο σπαθί που κρατά, δείχνει ότι ο Δαβίδ δεν νίκησε το Γολιάθ με τη δύναμή του, αλλά με τη θέληση του θεού. Η γύμνια του ενισχύει την ιδέα της παρουσίας του θεού, καθώς έρχεται σε αντίθεση με την αρματωσιά του γίγαντα.
Το άγαλμα ανήκε αρχικά στον Κόζιμο των Μεδίκων, και τοποθετήθηκε στην αυλή του Παλάτσο ντι Μέντιτσι στη Φλωρεντία. Μετά την έξωση του Πιέρο Λορέντζο των Μεδίκων κατασχέθηκε και τοποθετήθηκε στην αυλή του Παλάτσο ντέλλα Σινιορία. Σήμερα βρίσκεται στο μουσείο του Μπαρτζέλο, στη Φλωρεντία. Ένα γύψινο αντίγραφο, από το οποίο λείπει το σπαθί καθώς έχει σπάσει, βρίσκεται στο Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου στο Λονδίνο.
Πρόσφατα αμφισβητήθηκε η απόδοση του θέματος του έργου στη μάχη μεταξύ του Δαβίδ και του Γολιάθ, και υποστηρίχθηκε ότι ίσως αφορά την αρχαία μυθολογία, με το κράνος του ήρωα να παραπέμπει στον αρχαίο θεό Ερμή, κι έτσι μερικές φορές το άγαλμα αναφέρεται σαν Δαβίδ-Ερμής. Αν η μορφή όντως αντιπροσωπεύει τον μυθικό θεό Ερμή, ο νικημένος γίγαντας πρέπει να είναι ο Άργος Πανόπτης.
Η Αφροδίτη της Μήλου είναι πολύ γνωστό μαρμάρινο άγαλμα, του τέλους της ελληνιστικής - αρχών της ρωμαϊκής εποχής (περί το 150 - 50 π.Χ.), το οποίο βρέθηκε, την άνοιξη του 1820, σε αγροτική περιοχή της Μήλου. Το άγαλμα βρέθηκε σε πάνω από 6 χωριστά κομμάτια και κατέληξε ένα χρόνο αργότερα στο Μουσείο του Λούβρου, όπου και εκτίθεται μέχρι σήμερα. Στο μουσείο της Μήλου υπάρχει πιστό αντίγραφό του, το οποίο έστειλε αργότερα ως δωρεά το Λούβρο. Η Αφροδίτη της Μήλου θεωρείται καταπληκτικό έργο της ελληνιστικής τέχνης, το οποίο συνδυάζει αρμονικά τη γυναικεία ομορφιά και θηλυκότητα. Άλλοτε θεωρείτο έργο του Πραξιτέλη, σήμερα όμως είναι σαφές ότι ο δημιουργός της ήταν άλλος. Είναι σήμα κατατεθέν της Μήλου και προσδιοριστικό στοιχείο του τουρισμού της και οπωσδήποτε ένα από τα σημαντικότερα αποκτήματα του Λούβρου.
Η Νίκη της Σαμοθράκης είναι μαρμάρινο γλυπτό αγνώστου καλλιτέχνη της ελληνιστικής εποχής που βρέθηκε στο ιερό των Μεγάλων Θεών στην Σαμοθράκη και παριστάνει φτερωτή τη Θεά Νίκη.
Το γλυπτό εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου από το 1884. Είναι μία από τις τρεις φτερωτές Νίκες που βρέθηκαν στον Ναό της Σαμοθράκης. Οι άλλες δύο εκτίθενται η μεν πρώτη, που αποτελεί ρωμαϊκό αντίγραφο και το βρήκαν Αυστριακοί αρχαιολόγοι, στο Μουσείο Kunsthistorisches Museum της Βιέννης και η δεύτερη, που βρέθηκε από την αμερικανική αποστολή του Karl Lehmann και της Phyllis Williams-Lehmann το 1949, στο αρχαιολογικό Μουσείο της Σαμοθράκης. Ο Lehmann και η σύζυγός του βρήκαν αργότερα (το 1950) σε ανασκαφές και τμήματα του δεξιού χεριού του αγάλματος. Λίγους μήνες μετά το ίδιο ζευγάρι αρχαιολόγων εντόπισε και δάχτυλα του δεξιού χεριού της ίδιας Νίκης στο προαναφερόμενο αυστριακό μουσείο, που τα είχε ακαταχώρητα και δεν γνώριζε ότι ανήκαν σε εκείνην. Η δεξιά παλάμη της ανασυστάθηκε αποκαλύπτοντας ότι δεν κρατούσε σάλπιγγα όπως πολλοί πίστευαν μέχρι τότε και εκτίθεται επίσης στο Λούβρο, σε χωριστή βιτρίνα κοντά στο άγαλμα.
Ο Στρατός από τερακότα (ή πήλινος στρατός) βρίσκεται στο μαυσωλείο του πρώτου Κινέζου αυτοκράτορα Τσιν Σι Χουάνγκ (Qin Shi Huang), στα ανατολικά της πόλης Χσιάν, στην Κίνα. Ο Τσιν Σι Χουάνγκ αυτοανακηρύχτηκε αυτοκράτορας το 221 π.Χ. αφού κατάφερε να υποτάξει έξι αντιμαχόμενα κράτη και να ενώσει την Κίνα. Σύμφωνα με τον ιστορικό Sima Qian (145-90 π.Χ.), η κατασκευή του μαυσωλείου, για την ολοκλήρωση του οποίου εργάστηκαν 700.000 άνθρωποι, ξεκίνησε το 246 π.Χ., όταν ο αυτοκράτορας Τσιν Σι Χουανγκ ήταν 13 ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου