Το 1870, οι Γάλλοι καλλιτέχνες άλλαξαν για πάντα την ιστορία της τέχνης με το ιμπρεσιονιστικό κίνημα. Από τότε μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα, γεννήθηκαν αρκετά νέα κινήματα, συμπεριλαμβανομένων των Art Nouveau και του μετα-ιμπρεσιονισμού. Ο Φωβισμός ξεκίνησε το 1905 και εμφανίστηκαν καλλιτέχνες όπως ο Raoul Dufy.
Ο Dufy ξεκίνησε την καριέρα του με ακουαρέλες. Κατά τη διάρκεια της πενηντάχρονης καλλιτεχνικής του πορείας, ο Γάλλος καλλιτέχνης, λάτρης του χρώματος, έβρισκε πάντα έμπνευση από την joie de vivre της Γαλλίας της εποχής του.
Ο Raoul Dufy γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου του 1877 στη Le Havre, ένα λιμάνι της Γαλλίας. Ως έφηβος, ο Dufy ενδιαφερόταν για την τέχνη και σε ηλικία 18 ετών παρακολούθησε βραδινά μαθήματα από τον καλλιτέχνη Charles Lhuillier, στο École des Beaux-Arts. Μαζί με τους άλλους μαθητές του Lhuillier, συμπεριλαμβανομένων των Claude Monet και Georges Braque, είχαν μεγάλο θαυμασμό για τον δάσκαλο, και η περίοδος στο École des Beaux-Arts του ενέπνευσε ένα πάθος για τον ιμπρεσιονισμό, το καλλιτεχνικό κίνημα που στόχευε να συλλάβει τις φευγαλέες «εντυπώσεις» της καθημερινής ζωής και των τοπίων. Ο Dufy χρησιμοποίησε κυρίως ακουαρέλα και εμπνεύστηκε από τοπία της Νορμανδίας. Όσον αφορά τη θάλασσα, ο ζωγράφος είπε ότι ο καλλιτέχνης «έχει διαρκή ανάγκη να έχει, μπροστά στα μάτια του, έναν συγκεκριμένο τύπο φωτός, μια αφρώδη ποιότητα, ένα εναέριο χάδι που λούζει αυτό που βλέπει».
Μετακόμισε στο Παρίσι όταν κέρδισε υποτροφία στο École nationale supérieure des Beaux-Arts Arts το 1900. Η πρωτεύουσα τον καλωσόρισε και η καριέρα του είχε μια καλή αρχή. Τον επόμενο χρόνο, τα έργα του είχαν ήδη συμπεριληφθεί στην Έκθεση Γάλλων Καλλιτεχνών και το 1902 εμφανίστηκαν στη γκαλερί του avant-garde έμπορου τέχνης Berthe Weill. Τον επόμενο χρόνο, ο Dufy μπήκε στο σαλόνι των ανεξάρτητων των Cézanne, Guaguin και Henri de Toulouse-Lautrec.
Η γνωριμία του με τους κορυφαίους καλλιτέχνες του Παρισιού τον βοήθησε να προσεγγίσει το νέο κίνημα Fauvism το 1905.
Συνιδρυμένο από τον André Derain και τον Henri Matisse, ο Φωβισμός είχε διακριτικά χαρακτηριστικά που ήθελε να υιοθετήσει ο Dufy: ζωγραφικές πινελιές, απλά σχήματα και προτίμηση για τα φωτεινά και έντονα χρώματα, ειδικά το μπλε.
"Το μπλε είναι το μόνο χρώμα που διατηρεί την προσωπικότητά του". "Αντίθετα, το κίτρινο σκουραίνει στις διάφορες αποχρώσεις και εξαφανίζεται όταν γίνεται πιο ανοιχτό. Το κόκκινο, αν σκουραίνει, γίνεται καφέ και όταν αραιώνεται με το λευκό γίνεται ένα άλλο χρώμα: ροζ.
Από το 1905, ο Dufy χρησιμοποίησε το μπλε σε πολλά από τα έργα του, συνοδεύοντάς το με φωτεινά κίτρινα, βαθιά κόκκινα και έντονα πράσινα. Το 1910 ο Dufy υιοθέτησε μια λιγότερο πλούσια παλέτα χρωμάτων, λαμβάνοντας την επιρροή του μετα-ιμπρεσιονισμού, ιδίως από τον Paul Cézanne.
Αλλά παρέμεινε επίσης πιστός στον Φωβισμό, αναπτύσσοντας ένα όλο και πιο διακριτικό και προσωπικό στυλ. Τις επόμενες δεκαετίες, οι πίνακές του ήταν πιο πολύχρωμοι από ποτέ, δείχνοντας σκηνές της καθημερινής ζωής στη Γαλλία του 20ού αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου