Στριπτίζ

Ο όρος «στριπτίζ» καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1932. Στον αρχαίο μύθο των Σουμερίων της καθόδου της θεάς Inanna στον Κάτω Κόσμο, σε κάθε μία από τις επτά πύλες, αφαιρούσε ένα ρούχο. Όσο παρέμενε στην κόλαση, η γη ήταν άγονη. Όταν επέστρεφε, η γονιμότητα αφθονούσε. Μερικοί πιστεύουν ότι ο μύθος αυτός ενσωματώνεται στο χορό των επτά πέπλων της Σαλώμης, που χόρεψε για τον βασιλιά Ηρώδη , όπως αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη Κατά Ματθαίον 14.6 και Κατά Μάρκον 6.22. Ωστόσο, παρόλο που η Καινή Διαθήκη καταγράφει τον χορό της Σαλώμης, η πρώτη αναφορά της αφαίρεσης επτά πέπλων βρίσκεται στο έργο του Oscar Wilde «Σαλώμη», το 1893. Στην αρχαία Ελλάδα, ο νομοθέτης Σόλων σύστησε διάφορες κατηγορίες των ιερόδουλων στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ.. Ανάμεσα σε αυτές τις κατηγορίες των ιερόδουλων ήταν οι αυλητρίδες: χορεύτριες. Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, σύζυγος του βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού αναφέρεται από διάφορες πηγές ότι ξεκίνησε στη ζωή ως πόρνη και ηθοποιός. Ήταν διάσημη για τις επιδόσεις στριπτίζ της στην ιστορία της Λήδας και του Κύκνου 

Μία πρώιμη εκδοχή του στριπτίζ έγινε δημοφιλής στην Αγγλία κατά τη διάρκεια της Παλινόρθωσης. Ένα στριπτίζ ενσωματώθηκε στην κωμωδία The Rover, που γράφτηκε από την Aphra Behn το 1677: ένας άντρας γδύνεται αισθησιακά και πηγαίνει στο κρεβάτι σε μια ερωτική σκηνή. Η έννοια του στριπτίζ ήταν επίσης ευρέως γνωστή, όπως μπορεί να δει κανείς στη σχετική αναφορά στην κωμωδία Thomas Otway Τύχη του Στρατιώτη (1681), όπου ένας χαρακτήρας λέει: "Να είστε βέβαιος ότι είναι άσεμνες, μεθυσμένες, προς απογύμνωση πόρνες".

Το στριπτίζ έγινε τυπικό θέαμα στα πορνεία του 18ου αιώνα στο Λονδίνο, όπου οι γυναίκες γδύνονταν πάνω σε τραπέζια για τη λαϊκή ψυχαγωγία. Μια αραβική συνήθεια, που παρατηρήθηκε για πρώτη φορά από Γάλλους αποικιοκράτες και περιγράφεται από τον Γάλλο μυθιστοριογράφο Γκυστάβ Φλωμπέρ, μπορεί να έχει επηρεάσει το γαλλικό στριπτίζ. Οι χοροί του Ghawazee στη Βόρεια Αφρική και την Αίγυπτο αποτελούνταν από τον ερωτικό χορό της μέλισσας και εκτελούντο από μια γυναίκα γνωστή ως Κιουτσούκ Hanem. Στο χορό αυτό η στριπτιζέζ ψάχνει για μια φανταστική μέλισσα παγιδευμένη μέσα στα ρούχα της.

Ο χορός της κοιλιάς της Μέσης Ανατολής, επίσης γνωστός ως ανατολίτικος χορός, διαδόθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την εισαγωγή του στην Παγκόσμια Έκθεση του 1893 του Σικάγο από μια χορεύτρια γνωστή ως Μικρή Αίγυπτος. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η προέλευση του σύγχρονου στριπτίζ ανάγεται στο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ «Σαλώμη», του 1893. Στον Χορό των επτά πέπλων η πρωταγωνίστρια χορεύει για τον Ηρώδη και αφαιρεί σιγά-σιγά τα πέπλα της, μέχρι που μένει γυμνή. Μετά από το έργο του Ουάιλντ και την οπερατική εκδοχή του από τον Ρίχαρντ Στράους (1905), ο ερωτικός «χορός των επτά πέπλων», έγινε μια τυπική ρουτίνα για τις χορεύτριες στην όπερα, βαριετέ, τον κινηματογράφο και μπουρλέσκ.

Στις δεκαετίες του 1880 και 1890 παρισινά θεάματα όπως το Moulin Rouge και Folies Bergère, παρουσίαζαν ελαφρά ντυμένες γυναίκες να χορεύουν και να σχηματίζουν tableaux vivants (ζωντανούς πίνακες).  Το 1905, η περιβόητη και τραγική Ολλανδή χορεύτρια Μάτα Χάρι, που αργότερα τουφεκίστηκε ως κατάσκοπος από τις γαλλικές αρχές κατά τη διάρκεια του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, χόρευε στο Musée Guimet μέχρι που να έμενε μόνο με ένα σουτιέν από κοσμήματα και μερικά στολίδια πάνω από τα χέρια και το κεφάλι της. Μια άλλη απόδοση ορόσημο ήταν η εμφάνιση στο Moulin Rouge το 1907 της  Germaine Aymos που είχε ντυθεί μόνο με τρία πολύ μικρά κοχύλια. Στη δεκαετία του 1930 η διάσημη Josephine Baker χόρευε με γυμνά τα στήθη στο Folies και  στο Tabarin. Κατά τη δεκαετία του 1960 το τελείως γυμνό εμφανίστηκε σε μέρη όπως το Crazy Horse.

Το στριπτίζ έγινε δημοφιλές στην Ιαπωνία μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν ο επιχειρηματίας Shigeo Ozaki είδε παράσταση της Gypsy Rose Lee, ξεκίνησε τη δική του επιθεώρηση στριπτίζ στο Τόκιο. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, έγινε με περισσότερο σεξουαλικό και λιγότερο χορευτικό προσανατολισμό (live sex shows).

Στο τέλος της δεκαετίας του 1990, μια σειρά από καλλιτέχνες και ομάδες χορού εμφανίστηκε για να δημιουργήσει νέο μπουρλέσκ, μια αναβίωση του κλασικού Αμερικάνικου μπουρλέσκ στριπτίζ του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Το νέο Burlesque επικεντρώνεται στον χορό, τα κοστούμια και την διασκέδαση (που περιλαμβάνουν την κωμωδία και το τραγούδι).

➤  Bettie Page
➤  Josephine Baker
➤  Τα «μυστικά των Strip Tease Queens»
➤  Ο οδηγός της Bettie Page για το στριπτίζ