Woody Allen

Σχετικά με το τίποτα

WOODY ALLEN

Μτφρ. ΓΙΩΡΓΟΣ-ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ

ΨΥΧΟΓΙΟΣ 2020

Σελ. 436

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Πάλευα πάντα να είμαι στο ύψος των περιστάσεων, αλλά ποιος στο καλό ήταν αυτός ο Λύκος της Στέπας; Και σε τι ακριβώς θα όφειλα να συμφωνώ με τον Σίντνεϊ Χουκ; Δεν την είδα ποτέ ξανά εκείνη, και επειδή την είχα ερωτευτεί, κατέληξα στη διαπίστωση ότι θα έπρεπε να μάθω μερικά πραγματάκια· ο Σταντάλ και ο Ντοστογιέφσκι θα έπρεπε να αντικαταστήσουν τον Γάτο Φέλιξ και τη Μικρή Λουλού. Κι έτσι λοιπόν, διάβασα. Μερικά μ' άρεσαν, μερικά όχι. Δεν ήμουν κάνα παμφάγο που χρειαζόταν συνεχώς κι άλλες δόσεις λογοτεχνίας. Όχι, το διάβασμα πάντα έβρισκε απέναντί του τα σπορ, τις ταινίες, την τζαζ, τα ταχυδακτυλουργικά με την τράπουλα, και την απλούστατη αποφυγή του διαβάσματος διότι η τυπογραφία στα βιβλία φάνταζε πολύ πυκνή. Ακόμη σκιάζομαι από τη βάναυση τυπογραφική διάταξη στο Μαγικό Βουνό. Κι ωστόσο, φοβόμουν ότι ποτέ δε θα ανελιχθώ κοινωνικά εάν ήξερα μόνο πράγματα όπως ποιος στραγγαλίζει όλο τον κόσμο στον Βουβό Πόθο ή τους στίχους του “Ragmop’’. Διάβασα τους μυθιστοριογράφους, τους ποιητές, τους φιλοσόφους· αναμετρήθηκα με τον Φόκνερ και τον Κάφκα και βρήκα μεγάλο μπελά με τον Έλιοτ και φυσικά με τον Τζόις, αλλά αγάπησα τον Χέμινγουεϊ και τον Καμύ, γιατί ήταν απλοί και μου προξενούσαν συναισθήματα, ωστόσο δεν τα κατάφερα με τον Χένρι Τζέιμς όσο φιλότιμα κι αν προσπάθησα. Αγάπησα τον Μέλβιλ, την ποίηση της Έμιλι Ντίκινσον, αφιέρωσα χρόνο στο να μάθω τα της ζωής του Γέιτς ώστε να μπορέσω να απολαύσω τα ποιήματά του. Τα πήγα έτσι κι έτσι με τον Φιτζέραλντ, αλλά αγάπησα τον Τόμας Μαν και τον Τουργκένιεφ. Αγάπησα το Κόκκινο και το Μαύρο, ιδίως εκεί όπου ο νεαρός ήρωας αναρωτιέται διαρκώς αν θα πρέπει να κάνει την κίνησή του και να βάλει πλώρη για την παντρεμένη γυναίκα. Έγραψα την κωμική εκδοχή αυτής της σκηνής για το Μπρόντγουεϊ στο Ωραίος και Σέξι και την έπαιξα με την Ντάιαν Κίτον. Διάβασα Τσαρλς Ράιτ Μιλς και το The Ginger Man και έμαθα τι εστί πολυμορφική διαστροφή από τον Νόρμαν Ο. Μπράουν». [Σελ.49]

Σκηνή από την ταινία «Νευρικός εραστής» (Annie Hall). Η ταινία βγήκε στις αίθουσες τον Απρίλιο του 1977 και κατέλαβε την πρώτη θέση του US Box Office, βγάζοντας νοκ άουτ τον Rocky, που βρισκόταν στην κορυφή. Την επόμενη χρονιά ο Νευρικός Εραστής είχε πέντε υποψηφιότητες στα Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά τα τέσσερα από αυτά. Καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας, καλυτερης γυναικείας ερμηνείας (Ντάιαν Κίτον), καλύτερου σεναρίου.

«[Το Annie Hall, «Νευρικός Εραστής»] προτάθηκε για μερικά Όσκαρ. Τη βραδιά της τελετής έπαιζα τζαζ στη Νέα Υόρκη. Θυμάμαι ότι έπαιζα το “Jackass Blues’’, μια μελωδία που την έκανε διάσημη ο Κινγκ Όλιβερ. Προφασίστηκα αυτή την εμφάνιση για να μην παραστώ, αλλά δε θα πήγαινα ακόμη κι αν δεν είχα αυτή τη δέσμευση. Δε μου αρέσει η ιδέα τού να βραβεύονται τα καλλιτεχνικά έργα. Δε δημιουργήθηκαν για να μπουν σε ανταγωνισμό· δημιουργήθηκαν για να ικανοποιήσουν τη λαχτάρα της καλλιτεχνικής δημιουργίας και καλώς εχόντων των πραγμάτων να ψυχαγωγήσουν. Δε με ενδιαφέρει η απόφανση κάποιας ομάδας για το ποιο είναι το καλύτερο φιλμ της χρονιάς, ή το καλύτερο βιβλίο, ή ο Πιο Πολύτιμος Παίκτης. Δε θέλω να γράψω άλλο γι' αυτό, γιατί θα σπαταλήσω την κορδέλα της γραφομηχανής μου και θα πρέπει να καλέσω για φαγητό τον φιλαράκο που μου την αλλάζει. Αρκεί να πω ότι τη βραδιά των Όσκαρ έπαιξα μπλουζ όσο καλύτερα γινόταν, γύρισα σπίτι, πήγα για ύπνο, και το επόμενο πρωί είδα στην πρώτη σελίδα των Times, στο κάτω μέρος, ότι είχαμε αποσπάσει τέσσερα Όσκαρ, ανάμεσά τους και αυτό της Καλύτερης Ταινίας. Αντέδρασα όπως είχα αντιδράσει στην είδηση της δολοφονίας του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι. Το σκέφτηκα για περίπου ένα λεπτό, έφαγα το μπολ με τα δημητριακά μου, πήγα στη γραφομηχανή μου, και στρώθηκα στη δουλειά». [Σελ. 163]