Ο όρος γραφιστική μπορεί να αναφέρεται σε μια σειρά καλλιτεχνικών και επαγγελματικών ειδικοτήτων που επικεντρώνονται στην οπτική επικοινωνία και την παρουσίαση. Διάφορες μέθοδοι χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν και να συνδυάσουν τα σύμβολα, εικόνες ή / και λέξεις για να δημιουργήσουν μια οπτική αναπαράσταση των ιδεών και των μηνυμάτων. Ένας γραφίστας μπορεί να χρησιμοποιήσει τυπογραφία, εικαστικές τέχνες και τεχνικές διάταξης σελίδας για να παράγει το τελικό αποτέλεσμα. Η γραφιστική συχνά αναφέρεται τόσο στη διαδικασία (σχεδιασμός) μέσω της οποίας δημιουργείται η επικοινωνία όσο και στα προϊόντα (σχέδια) που παράγονται.
Οι συνήθεις χρήσεις του γραφικού σχεδίου περιλαμβάνουν περιοδικά, διαφημίσεις και συσκευασίες προϊόντων. Για παράδειγμα, ένα πακέτο μπορεί να περιλαμβάνει ένα λογότυπο ή άλλο έργο τέχνης, οργανωμένο κείμενο και καθαρά στοιχεία σχεδίου, όπως τα σχήματα και το χρώμα που ενοποιούν το κομμάτι. Η σύνθεση είναι ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της γραφιστικής, ιδίως όταν χρησιμοποιεί τα προϋπάρχοντα υλικά ή διαφορετικά στοιχεία.
Στα τέλη του 19ου αιώνα η Ευρώπη, ιδίως στο Ηνωμένο Βασίλειο, το ρεύμα άρχισε να διαχωρίζει τη γραφιστική από τις καλές τέχνες. Ο Πιέ Μοντριάν είναι γνωστός ως ο πατέρας της γραφιστικής. Ήταν υπηρέτης των καλών τεχνών, αλλά η χρήση των δικτύων του ενέπνευσε το σύγχρονο σύστημα δικτύων που χρησιμοποιούνται σήμερα στην διαφήμιση, εκτύπωση και τη διάταξη διαδικτύου.
Το 1849 o Χένρι Κόουλ (Henry Cole) έγινε μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις στην εκπαίδευση του σχεδιασμού στην Μεγάλη Βρετανία, ενημερώνοντας την κυβέρνηση για τη σημασία του σχεδιασμού στην δική του Εφημερίδα Σχεδιασμού και Κατασκευών. Οργάνωσε τη Μεγάλη Έκθεση ως μια γιορτή της σύγχρονης βιομηχανικής τεχνολογίας και Βικτοριανού σχεδιασμού.Από το 1981 μέχρι το 1896 οι εκδόσεις William Morris' Kelmscott Press δημοσίευσαν βιβλία που είναι μερικά από τα πιο σημαντικά γραφιστικά προϊόντα του κινήματος των καλών τεχνών και των πρακτικών τεχνών και έκανε μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση από τη δημιουργία βιβλίων μεγάλης στυλιστικής (υφολογικής) φινέτσας και την πώλησή τους στους πλούσιους για πριμοδότηση. Ο Morris απέδειξε ότι υπήρχε μια αγορά για δουλειές γραφικού σχεδίου, από μόνη της, και βοήθησε να πρωτοπορήσει (αναδειχθεί) ο διαχωρισμός του σχεδιασμού από την παραγωγή και τις καλές τέχνες. Το έργο της Kelmscott Press χαρακτηρίζεται από την εμμονή του στα ιστορικά στυλ (ύφη). Αυτός ο ιστορικισμός, ωστόσο, ήταν σημαντικός, καθώς έμελε να είναι η πρώτη αξιόλογη αντίδραση στην ξεπερασμένη (μπαγιάτικη) κατάσταση της γραφιστικής του 19ου αιώνα. Το έργο του Morris μαζί με το υπόλοιπο κίνημα του Ιδιωτικού Τύπου, επηρέασαν άμεσα την Αρτ Νουβό (νέα τέχνη) και είναι έμμεσα υπεύθυνο για τις εξελίξεις του γραφικού σχεδίου στις αρχές του 20ου αιώνα, γενικά.
Το ποιος έπλασε τον όρο «γραφικό σχέδιο» φαίνεται να προκαλεί μια διαμάχη. Έχει αποδοθεί στον Richard Guyatt, τον Βρετανό σχεδιαστή και ακαδημαϊκό, αλλά μια άλλη πηγή προτείνει τον William Addison Dwiggins, έναν Αμερικανό σχεδιαστή βιβλίων στις αρχές του 20ού αιώνα. Η σήμανση στο Μετρό του Λονδίνου είναι ένα κλασικό παράδειγμα σχεδιασμού της σύγχρονης εποχής και χρησιμοποιείται μια γραμματοσειρά που σχεδιάστηκε από τον Edward Johnston το 1916. Τη δεκαετία του 1920, ο σοβιετικός κονστρουκτιβισμός εφάρμοσε την «πνευματική παραγωγή» σε διάφορους τομείς της παραγωγής. Η κίνηση είδε την ατομικιστική τέχνη ως άχρηστη στην επαναστατική Ρωσία και έτσι κινήθηκε προς τη δημιουργία αντικειμένων για χρηστικούς σκοπούς. Σχεδίασαν κτίρια, θεατρικές παρουσιάσεις, αφίσες, υφάσματα, ρούχα, έπιπλα, λογότυπα, μενού κλπ. Ο Jan Tschichold κωδικοποίησε τις αρχές της μοντέρνας τυπογραφίας στο βιβλίο του του 1928, Νέα Τυπογραφία. Αργότερα, καταδίκασε τη φιλοσοφία που υιοθέτησε σε αυτό το βιβλίο ως φασιστική, αλλά παρέμεινε πολύ επηρεαστική.
Οι τυπογράφοι που έχουν επιρροές από τον Tschichold και τη σχολή Μπάουχαους, όπως οι Herbert Bayer και o Laszlo Moholy-Nagy, και ο El Lissitzky είναι οι πατέρες του γραφικού σχεδίου όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Εισήγαγαν τεχνικές παραγωγής και στυλιστικές συσκευές που χρησιμοποιήθηκαν σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Τα επόμενα χρόνια είδαν τη γραφιστική του μοντέρνου ύφους να κερδίζει ευρεία αποδοχή και εφαρμογή. Μια εκρηκτική μεταπολεμική αμερικανική οικονομία καθιέρωσε μια μεγαλύτερη ανάγκη για γραφικό σχέδιο, κατά κύριο λόγο στη διαφήμιση και τη συσκευασία. Η μετανάστευση από τη γερμανική σχολή σχεδίου του Μπάουχαους στο Σικάγο το 1937, έφερε έναν μαζικής παραγωγής μινιμαλισμό στην αμερική, πυροδοτώντας μια άγρια φωτιά μοντέρνας αρχιτεκτονικής και σχεδιασμού. Στα αξιοσημείωτα ονόματα του μοντέρνου σχεδίου στα μέσα του αιώνα, συμπεριλαμβάνονται ο Adrian Frutiger, σχεδιαστής των τυπογραφικών στοιχείων Univers & Frutiger, ο Paul Rand ο οποίος από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 μέχρι και το θάνατό του το 1996 πήρε της αρχές της Μπάουχαους και τις εφήρμοσε στη δημοφιλή διαφήμιση και το σχεδιασμό λογοτύπου, βοηθώντας να δημιουργηθεί μια μοναδική αμερικανική προσέγγιση στον ευρωπαϊκό μινιμαλισμό ενώ καθίσταται ένας από τους βασικούς πρωτεργάτες του υποσυνόλου της γραφιστικής, γνωστού ως εταιρική ταυτότητα. Και ο Josef Müller-Brockmann, ο οποίος σχεδίασε αφίσες με ένα σοβαρό αλλά πιο προσεγγίσιμο τρόπο, τυπικό της περιόδου των δεκαετιών 1950 και 1970.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου