David Douglas Duncan

Από τους Πεζοναύτες των ΗΠΑ στα χαρακώματα του Πολέμου της Κορέας μέχρι τον Πικάσο και τον Νίξον, ο φωτορεπόρτερ κατέγραψε τα γεγονότα της δεκαετίας του 1950 και του 1960.

Πόλεμος της Κορέας, 1950. 

Στρατιωτική Βάση Κόνθιεν, Βιετνάμ, 1967. Μετά τη συμμετοχή του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως Πεζοναύτης, έκανε τους στρατιώτες κύριους χαρακτήρες των λήψεων του για το περιοδικό Life, ξεκινώντας με την κάλυψη της κορεατικής σύγκρουσης.

Πικάσο στα σκαλιά της βεράντας του σπιτιού του το 1959. Ο Duncan γνώρισε τον Πικάσο το 1956 και παρέμεινε φίλος του  μέχρι το θάνατο του καλλιτέχνη το 1973.

Ο Duncan έφτανε κάθε πρωί στο σπίτι του Πικάσο και έμενε εκεί ολόκληρη την ημέρα. Κυκλοφορούσε ελεύθερα μέσα στο στούντιο και πολλές φορές έπαιρνε μέρος στις δραστηριότητες της οικογένειας.  

Πικάσο, 1957. " Ένας ντόπιος από το Κάνσας Σίτι του Μιζούρι, δεν ήξερα τίποτα για τον Πικάσο", είπε ο Duncan . «Είχα το θράσος να χτυπήσω την πόρτα του, να γίνω φίλος του και να τραβήξω χιλιάδες φωτογραφίες του ίδιου του καλλιτέχνη, της οικογένειας και των φίλων του». 

Ρίτσαρντ Νίξον, Μαϊάμι Μπιτς, 1968. Ο προεδρικός υποψήφιος απαντά σε ερωτήσεις σε συνέντευξη Τύπου στο Ρεπουμπλικανικό Εθνικό Συνέδριο. 

Ρίτσαρντ Νίξον, Μαϊάμι Μπιτς, 1968. Μόνος στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του, ο Νίξον προετοιμάζει την ομιλία του ως ρεπουμπλικάνος υποψήφιος στις εκλογές του 1968, τις οποίες κέρδισε και έγινε ο 37ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πόλεμος της Κορέας, 1950. Σχετικά με το έργο του ως στρατιωτικός φωτογράφος, ο Duncan είπε: "Ένιωσα ότι αυτοί οι τύποι άξιζαν να φωτογραφηθούν "όπως είναι" - με φόβο και θάρρος, στα χαρακώματα ή κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας. Και νομίζω ότι κατάφερα να δείξω μια αίσθηση αξιοπρέπειας στο πεδίο της μάχης."

Πόλεμος της Κορέας, 1950. "Ο φακός μου έπρεπε πάντα να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στη λήψη φωτογραφιών, σαν μέσα από τα μάτια ενός Πεζοναύτη ή ενός πιλότου."

Ο Duncan εργαζόταν στο Τόκιο όταν ξέσπασε ο Πόλεμος της Κορέας. Είχε συναντήσει έναν νεαρό Ιάπωνα φωτογράφο, τον Γιουν Μίκι (1919-1992), που τού συνέστησε τους φακούς της Nikon. Από τον Ιούλιο του 1950 ως τον Ιανουάριο του 1951 ο Duncan κάλυψε τον Πόλεμο της Κορέας. Η χρήση των φακών αυτών (ιδίως του NIKKOR-P.C 1:2 f=8,5 cm) στις φωτογραφικές μηχανές του μάρκας Leica έδωσε αρνητικά με υψηλή αντίθεση (κοντράστ) και πολύ καθαρή εικόνα στο κέντρο του πεδίου.

Είπε ότι ήθελε να ενημερώσει τους αναγνώστες για αυτό που βίωναν οι στρατιώτες: «Οι φόβοι και τα βάσανά τους, η ζωή τους σε συνεχή γειτνίαση με το θάνατο».

Πεζοναύτες, Σεούλ, Κορέα, Σεπτέμβριος 1950. Το έργο του Duncan στην Κορέα δημοσιεύθηκαν το 1951 με τη μορφή  βιβλίου "It's War" και έλαβε παγκόσμια αναγνώριση. Σύμφωνα με τον φωτογράφο Edward Steichen, ήταν "το καλύτερο βιβλίο στρατιωτικής φωτογραφίας". 

Οταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεσπούσε, ο Duncan δεν είχε αποφασίσει ακόμα τι δρόμο θα ακολουθήσει στη ζωή του. Αυτό που πραγματικά τον κέρδιζε, ήταν να τριγυρίζει με μια μικρή μηχανή, δώρο της αδελφής του, και να απεικονίζει ό,τι του κέντριζε το ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή, ενώ βρικόταν στο Τούσον της Αριζόνα, είδε ένα μοτέλ να τυλίγεται στις φλόγες. Κι ενώ οι πελάτες έντρομοι έφευγαν από το ξενοδοχείο, ο Duncan παρατηρεί πώς ένας άλλος μπαίνει ορμώντας μέσα στο μοτέλ και βγαίνει μέσα από τις φλόγες με μια βαλίτσα στο χέρι. 

Αργότερα συνειδητοποίησε ότι ο άνθρωπος που είχε φωτογραφήσει δεν ήταν άλλος από τον Τζον Ντίλιντζερ, τον νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο της Αμερικής την εποχή εκείνη. Οσο για τη βαλίτσα που κρατούσε, δεν περιείχε ρούχα, αλλά τα λάφυρα από την τελευταία του ληστεία τράπεζας. Επιστρέφοντας, ο Duncan παρέδωσε στην εφημερίδα «Tuscon Citizen» το φιλμ, το οποίο όμως χάθηκε και έτσι η φωτογραφία δεν τυπώθηκε ποτέ. 

Έγινε 100 ετών τον Ιανουάριο του 2016  και πέθανε τον Ιούνιο του 2018 στο Grasse της Γαλλίας, σε ηλικία 102 ετών.