Swinging London

Το Swinging London είναι ένας όρος που εφαρμόζεται γενικά σε ένα σύνολο πολιτιστικών τάσεων και δυναμικών που αναπτύχθηκαν στη Βρετανία (και ιδίως στο Λονδίνο) τη δεκαετία του 1960.

Μεγάλο μέρος αυτού του φαινομένου είδε τη νεολαία να κινείται προς το νέο και το σύγχρονο και είχε ως αποτέλεσμα μια πολιτιστική επανάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ήταν μια εποχή αισιοδοξίας και ηδονισμού, όπως ήταν η δεκαετία του 1960 για μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου. 

Ο όρος εμφανίστηκε σε ένα άρθρο των TIME της 15ης Απριλίου 1966. Αφορούσε κυρίως την ποπ μουσική της εποχής, όταν οι καλλιτέχνες του Ηνωμένου Βασιλείου κυριαρχούσαν στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία, αλλά και τη μόδα, τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο και τις τέχνες (ποπ αρτ, κ.λπ.). Τα κύρια σύμβολα του ήταν οι Beatles και οι Rolling Stones, ακολουθούμενοι αργότερα από τους Who, καθώς και η μόδα της μίνι φούστας. Ένας από τους καταλύτες για αυτό το φαινόμενο ήταν η ανάκαμψη της βρετανικής οικονομίας μετά τη μεταπολεμική περίοδο λιτότητας, η οποία διήρκεσε για μεγάλο μέρος της δεκαετίας του 1950. 

Η μίνι φούστα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην πασαρέλα το 1964 και σχεδιάστηκε από τη Mary Quant. Προκάλεσε επανάσταση στη μόδα και είχε επίσης τεράστιο αντίκτυπο στη φεμινιστική υπόθεση. Η Mary Quant, είχε σχεδιάσει την πιο καθοριστική τάση της μόδας της δεκαετίας, αν και η πραγματική προέλευση του  μίνι συζητείται και αμφισβητείται από άλλους σχεδιαστές.

Η μίνι φούστα βοήθησε τις γυναίκες να βγούν από τη σκιά του ντυσίματος των μητέρων τους και παράλληλα με το χάπι αντισύλληψης εισήγαγαν την σεξουαλική επανάσταση που αμφισβήτησε τους παραδοσιακούς κώδικες συμπεριφοράς και αναστάτωσε πολλούς συντηρητικούς σχολιαστές που προέβλεπαν την αρχή του τέλους της κοινωνίας όπως την ήξεραν.

Η ταινία Blow-Up, του Michelangelo Antonioni του 1966, απεικόνισε απόλυτα το κλίμα της εποχής. Το Blow-Up περιλάμβανε πολλές εμφανίσεις διάσημων μουσικών της εποχής. Σε μια ακολουθία, προς το τέλος της ταινίας, οι Yardbirds παίζουν με τον Jimmy Page και τον Jeff Beck, ο οποίος σπάζει την κιθάρα του στη σκηνή. Στην ίδια σκηνή ο Michael Palin των Monty Python είναι παρών στο κοινό, ενώ η δημοσιογράφος Janet Street-Porter χορεύει ανάμεσα στις στριπτιζέζ.

Ο Antonioni ήθελε επίσης και το συγκρότημα Tomorrow και τους  Velvet Underground, αλλά διάφορα προβλήματα εμπόδισαν τις δύο μπάντες να συμμετάσχουν στην ταινία.