Ποιος είναι ο Adrian Wilson; Γεννημένος το 1964, αγγλικής καταγωγής, η καριέρα του τον βλέπει ως φοιτητή φωτογραφίας στο HND Design στο Blackpool, όπου αρχίζει να αντιμετωπίζει την ψηφιακή τέχνη πρώτα μέσω του Quantel Paintbox, το οποίο στις αρχές της δεκαετίας του '80 αντιπροσώπευε την πρωτοπόρο τεχνολογία γραφικών και προγραμμάτων επεξεργασίας βίντεο και στη συνέχεια συνεργαζόμενος με το περιοδικό Computer Images.
Το 2004 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου αρχικά εργάστηκε ως φωτογράφος για σημαντικά περιοδικά όπως το LVMH, οι New York Times και το Architectural Digest, αρχίζοντας να συμμετέχει σε διαδραστικές εκθέσεις τέχνης όπως το The Inutilious Retailer, και διοργανώνοντας εκδηλώσεις όπως το Space X Gallery, μια έκθεση που πραγματοποιήθηκε σε ένα loft σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο στην Lower East Side.
Σε όλες αυτές τις δραστηριότητες, ο Wilson δεν ένιωσε ποτέ πραγματικά την αίσθηση ότι ήταν στο σωστό μέρος το οποίο αντιπροσώπευε απόλυτα την ιδέα του για την τέχνη μέχρι που άνοιξε την πρώτη του γκαλερί, που όχι τυχαία εγκαινιάστηκε στο τελευταίο στούντιο και σπίτι του Jean-Michel Basquiat στη Great Jones Street. Εδώ αρχίζει να ωριμάζει σε αυτόν η ιδέα της τέχνης που θα ακολουθήσει, η οποία τον οδηγεί όλο και περισσότερο να εγκαταλείπει τα περιβάλλοντα των γκαλερί και των εγκαταστάσεων υπέρ του δρόμου και των τεράστιων ευκαιριών παρέμβασης που προσφέρει.
Ξεκινώντας το 2012 με την Street Art, ο Wilson δίνει μια πολύ προσωπική εκδοχή που εξακολουθεί να διχάζει κριτικούς και λάτρεις οδηγώντας ορισμένους να τον παρουσιάζουν ως τον Banksy της Νέας Υόρκης.
Τα πρώτα του έργα με αυτή την έννοια είναι τα remakes των ενδείξεων που υπάρχουν στους τοίχους του μετρό της Νέας Υόρκης, μέσω διαφόρων παρεμβολών στα διάσημα ψηφιδωτά των στάσεων με σκοπό να τιμήσουν μερικούς μουσικούς αστέρες όπως ο David Bowie, ο Prince και, πιο πρόσφατα, η Aretha Franklin και ο Eddie Van Halen.
Το τελευταίο έργο του είναι ένα αφιέρωμα για την Ruth Bader Ginsburg, (Αμερικανίδα ανώτατη δικαστής από το 1993 έως το 2020) υπερασπίστριας των δικαιωμάτων των γυναικών, για την οποία τροποποίησε τη στάση του μετρό στην 50η οδό του Μανχάταν, που μετονομάστηκε για την περίσταση Ruth Street
Ακριβώς μετά από αυτό το έργο άρχισε να εμφανίζεται το όνομα του Adrian Wilson, αν και είχε επιλέξει να μην υπογράφει ποτέ τα έργα του μέχρι τουλάχιστον το 2020. Μέχρι τότε, ο Wilson πάντα δούλευε με έναν τρόπο ανώνυμο, αλλά μετά το προαναφερθέν αφιέρωμα του στη Ruth Bader Ginsburg έγινε viral, και ειδικά μετά την απόκτηση της αμερικανικής ιθαγένειας που του παρείχε μεγαλύτερη προστασία (ο Wilson συνελήφθη δύο φορές), σκέφτηκε ότι ήρθε η ώρα να υπογράφει τις εικόνες του.
Στα έργα του, ο Wilson χρησιμοποιεί φτωχά υλικά όπως κόλλες, αυτοκόλλητο χαρτί και scotch, που δεν προκαλούν βλάβη στην επιφάνεια στην οποία τοποθετούνται και που εξασφαλίζουν γρήγορη και ανώδυνη αφαίρεση. Για τον Wilson, στην πραγματικότητα, η μονιμότητα της τέχνης του δεν είναι σημαντική, ακόμα κι αν υπάρχει για μερικές ώρες, το σημαντικό είναι ότι υπήρξε.
Τα γκράφιτι είναι πάντα εφήμερα, είναι ένα είδος υπενθύμισης για τους ανθρώπους, ένα ερέθισμα που τους ωθεί να δώσουν την ολοένα και λιγότερη προσοχή τους σε ό, τι τους περιβάλλει.
Ο Wilson αποφάσισε επίσης να αντιμετωπίσει την πανδημία και το έκανε μέσω μιας συνεργασίας με την καλλιτέχνη Heidi Hankaniemi, η οποία οδήγησε στη δημιουργία του έργου Wear a Mask, ένα φόρεμα φτιαγμένο εξ ολοκλήρου μέσω της συναρμολόγησης 150 μασκών. Συνοδευόμενοι από τον φωτογράφο Tudor Vasilescu, ο Wilson και η Hankaniemi πήραν το μετρό για την παράσταση Jordan Casteel στο New Museum, και στη συνέχεια περπάτησαν στο Washington Square Park πίνοντας ένα ποτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου